این رمان، شرح مبارزات روستاییان است علیه موزپروران بزرگ آمریکایی، که آن ها را از خاک پدران خود رانده و زمین هاشان را تصاحب کرده اند. این روستاییان که ابتدا ظلم اقویا را بر خود داشتند عاقبت سازمان می یابند و سیاسی  اندیش می شوند و علیه سرکوبگران خود سرکشی می کنند. بدین سان، رمان حاضر روایتی است علیه سلطه ی خودکامه ی "خورخه اوبیکر" و شرکت های موز فروش آمریکایی مثل "یونایتد فروت" که می خواهند این کشور را به یک جمهوری موزمدار تبدیل کنند. این آمیزه ی انتقاد اجتماعی و سیاسی و عناصر سنتی فرهنگی بومی چیزی را به وجود می اورد که "رئالیسم جادویی" آمریکای لاتین نام گرفته است و نویسنده ی حاضر (آستوریاس) و گارسیا مارکز بهترین نمایندگان آنند. به گفته ی مترجم: "چشمان بازمانده در گور، ماجرای اعتصاب عمومی بزرگی است که به خلع دیکتاتور گواتمالا انجامید و ضربه ای جدی به انحصار موز وارد آورد. در قسمت اول یکی از شخصیت های داستان به نام "دن نپو" از آغاز کار کمپانی و نیز نحوه ی عمل بی رحمانه ی آمریکاییان برای لخت کردن بومیان یاد می کند. سپس کسی که می توان او را شخصیت مرکزی رمان دانست ظاهر می شود و این شخصیت "تابیوسان" یا "اوکتاویوسانسور" یا "خووان پابلو موند راگون" مبارزی انقلابی است و این اسامی سه گانه، عشق او به مردم را با عشقی که او به "مالناتابای" دارد، پیوند می دهد. این پیوند عاشقانه ی دوگانه ی او به "مالنا" و به مردم، خود شعری عمیق است که با توانایی سروده شده است. بقیه ی اثر به تدارکات روز معهود اختصاص یافته است. موفقیت اعتصابیون، هندیشمردگان مظلوم و در خاک رفته را تسلی می دهد و چشمان بازمانده شان را می بندد، زیرا بنابر افسانه ی مایا چشمان آن ها در گور به انتظار تحقق عدالت بازمانده است. به این ترتیب، "چشمان بازمانده در گور" داستانی است مبتنی بر نظریه ای سیاسی. رمانی اجتماعی است که شیوه های سورئالیستی بر تکنیک آن حاکم است و همین امر آن را گاه مبهم و حتی اندکی ملال آور می کند. شخصیت ها از ابتدا توجه خواننده را به خود جلب می کنند. حتی اگر مانند سروان "کارکامو" و "سالومه" که بر اثر عشق یا اعتقاد به انقلابیون می پیوندند قهرمان هایی فرعی باشند، یا مانند "آناستازیا" و "خووامبر" که سرخپوست بودنشان آن ها را بر آن می دارد که با انقلاب سر موافقت داشته باشند بی آن که بتوانند در آن شرکت جویند، یا مانند "کائتانو دوئنده" و پوپولوکا" بازتاب فولکلور مایا باشند، موجوداتی افسانه ای با رفتاری تعصب آمیز عامل تقویت کننده ی این شخصیت ها، سبکی بسیار خوشایند و مهارت جالب توجهی در بیان است. رنگ ها، حرکات، اسم اصوات، ریتم ها، آفرینش های کلامی محض، نوعی فرهنگ لغت خاص آستوریاس می سازد که به این ترتیب تسلط کامل او بر زبان و منابعش را می رساند".