اگر پیچ و خم های رودخانه قره قاج، آن جا که به نخلستان «مَکو» می رسد آن همه دل انگیز نبود، اگر بیشه ها و دشت های پیرامونش آن همه درّاج و آهو نداشت، اگر پروبال درّاج هایش آن همه رنگین و چشم آهویش آن همه سیاه نبود، روز و روزگار من غیر از این بود. اگر این اگرها نبود، من آدمی دیگر و در عالمی دیگر بودم.