تن تن علیه برده داری !
البته یه دورهمی از کلی شخصیت‌های داستان هم هست و بسیار عالیه.
پی‌نوشت: من از همین الآن ناراحتم که دارم به پایان مجموعه نزدیک می‌شم. واقعا خوش گذشت تا اینجا و به شخصیت‌های این مجموعه علاقه‌مند شدم.
        

          کتابی که در پنج سال اخیر به طور دقیق صد و نه  بار توسط من خوانده شده :)
با این حال هنوز هم جذابیت خاصی داره وقتی میخونمش :)
        

          خداوند هرژه نازنین رو رحمت  و روحش رو قرین نور و آرامش کنه با این آثار بی نظیری که آفریده!
این کتابها کمیک هستن، متن روان و داستان های کوتاهی دارن. مناسب برای ابتدای کتاب خواندن. (و البته مناسب ه. سنی😅)
        

          هرژه اغلب شخصیت های تن‌تن را در یک داستان گرد هم جمع کرده تا شاهکار رقم بزنه.
این کتاب ابتدا انبار زغال سنگ یا معدن زغال سنگ نام داشت بعد با فشار گروه های ضد برده داری و نژاد پرستی تغییر نام داد،چرا؟
چون این اصطلاح رمز بین برده داران بود.
اگر محور اصلی کتاب فعالیت های بشر دوستان و ضد نژاد پرستانه و مبارزه ی تن‌تن با برده داریه اما هرژه مجبور به تغییر نام میشه.
کتابی که عبدالله شخصیتش باشه حتما باید جالب باشه.
        

          باسمه
خب این مجموعه رو نمیشه گفت بد هست؛ اما از اون قله یه مقداری فاصله گرفته… اینجا تجدید خاطره زیادی اتفاق میافته؛ خیلی از شخصیتهای سری دوم و حتی اول، دوباره اینجا دیده میشن که قشنگه بالاخره
        

          هرژه «کوسه‌های دریای سرخ» رو بین ۱۹۵۶ تا ۱۹۵۸ نوشت؛ دقیقاً در یکی از پرآشوب‌ترین دوره‌های خاورمیانه. همون موقع بود که بحران کانال سوئز جنجال‌آفرین شد؛ جمال عبدالناصر کانال سوئز رو ملی کرد، انگلیس و فرانسه و اسرائیل به مصر حمله کردن، و بعدش پای آمریکا و شوروی هم وسط کشیده شد. یه منطقه‌ کوچیک، شده بود زمین بازی شرق و غرب توی جنگ سرد.
از طرف دیگه، خیلی از کشورهای عربی که تازه استقلال یافته بودن، مثل مصر و عراق و سوریه، ناآرام بودن. اسلحه قاچاق به راحتی دست به دست می‌شد و می‌رسید به گروه‌های شورشی و شبه‌نظامی.
پس وقتی هرژه توی داستانش از شبکه‌های قاچاق اسلحه توی دریای سرخ و شبه‌جزیره‌ عربی می‌نویسه، داره دقیقاً همین فضا رو نشون می‌ده؛ فقط اسم کشورها و بندرها رو خیالی انتخاب کرده تا مستقیم درگیر سیاست نشه. در واقع، «کوسه‌های دریای سرخ» یه جور تصویر ماجراجویانه‌ست از خاورمیانه‌ دهه‌ ۵۰.
اما دلستان لایه‌ های عمیق‌تر و تاریک‌تره هم داره: برده‌داری.
 توی همون دوره که همه می‌گفتن برده‌داری سال‌هاست لغو شده، هنوز توی آفریقا و خلیج فارس بازارهای مخفی آدم‌فروشی وجود داشت که زن‌ها و بچه‌ها رو قاچاق می‌کردن و مثل کالا می‌فروختن. هرژه اینو خیلی گذرا آورد توی داستان؛ کنار کشتی‌هایی که علاوه بر اسلحه، برده هم بار می‌زدن! و صحنه‌ مستقیمی از این تجارت کثیف رو ترسیم نکرد. ولی اشاره‌ش برای کسی که اون روزگار رو می‌شناخت، کاملاً گویا و کافی بود.