روایت اول کتاب را خوندم و به سبب ابطال‌ناپذیر بودن انداختمش کنار.
مقدمه بدون این‌که مطلع باشم یا اسمم در شناسنامه‌ی کتاب باشد، مطلبی است با ترجمه‌ی من ولی حتی ترجیح دادم از لیست کتاب‌هایم هم حذفش کنم.
این طوری نمی‌شود تربیت کرد. نمی‌شود انسان ساخت. نمی‌شود انسان بود. حد اقل من نمی‌توانم.
شکست از این بدتر؟ یک عده به یک دلیل (که فعلا فرض می‌گیریم نمی‌دانیم چیست) رفته‌اند جانشان را داده‌اند، آن وقت ما چنین کتابی درباره‌اش می‌نویسیم؟ این به معنای نابود کردن همه‌ی هدف آن‌ها نیست؟ نمی‌خواهیم اقناع را یاد بگیریم؟ نمی‌خواهیم به شعور مخاطب احترام بگذاریم؟ نمی‌خواهیم از زبان خصوصی دست برداریم؟ واقعا آن افراد برای این چیزها رفته‌اند جان داده‌اند؟ این‌قدر سخیف؟ این‌قدر ارزان؟ این‌قدر بی‌دلیل؟
        

          به نام او
واقعاً روایت‌های دسته اول و نابی از بحران داره که تا خونده نشه قابل درک نیست! این‌ها گوشه‌های دیده نشده ماجرا بوده...
        

          روایت‌های این کتاب مربوط می‌شه به همون سا‌ل‌های اوج مبارزه علیه داعش در دههء نود خودمون. 
در هر صفحهء کتاب در سمت چپ، عکس یک شهید مدافع حرم حزب الله، و در صفحه روبه‌روش یک خاطره یا ماجرای کوتاه از زبان اطرافیان شهید نقل شده که به‌طرز متفاوتی بارقه‌‌هایی از معجزه رو، بلوغ و ایمان رو، امداد الهی رو و بسیاری نشانه‌های دیگه رو به نگاه معنوی شما می‌بخشه؛ و عجیب بعد از خوندن این کتاب آرامش پیدا می‌کنید،
و یک‌ پا بیشتر از زمینتون جدا می‌شید... 

سایه سار زینب، اینجا در سایهء آفتابِ دل‌هایی عاشورایی است که به یقین رسیده بودند.


این کتاب دیگه چاپ نمی‌شه، مگه نسخه‌های قدیمی و تک‌وتوک مونده توی قفسه فروشگاه‌ها رو بشه تهیه کرد. نسخهء الکترونیک هم متاسفانه براش تهیه نکردن.