در سراسر دیوان بزرگ شمس ، نوعی شعر عرفانی مولانا کوهه بر کوهه می غلتد که هر کس بنا به ذوق و مشرب خود از آن برداشتی خاص دارد . موسیقی شعف انگیز و نشاط آور این پدیده های نبوغ تا آنجاست که تمام ویژگی های دیگر سروده هایی که به نام رند عالم سوز ، شمس تیریزی ، تصنیف و تدوین شده است تحت الشعاع و در سایه وجد بی پایان محتویات این کتاب عظیم قرار می گیرد. مولوی بیش از هر شاعر دیگری از اوزان مختلف سود جسته ، به گونه ای که گاهی غزلیات در بحور به اصطلاح نامطبوع سروده شده و خواننده ناگزیر است با دقت بیشتر و کشیدن پاره ای از کلمات ، در خواندن برخی واژه ها از حوزه وزن خارج نشود.