ما که مضطرب و فرسوده و له ولورده و تحت فشاریم و سنگینی کار زیاد را روی خودمان حس می کنیم. خیلی وقت ها گیر می کنیم، فشار روحی متحمل می شویم و از تاب و توان می افتیم. یکسره تحت فشاریم که در تمام کارهایمان به کمال برسیم، و همیشه شاد باشیم (هرگز غمگین یا عصبانی یا ناراحت نباشیم) و عالی جلوه کنیم. به ما می گویند باید در همه ی کارها و امور زندگیمان این طور باشیم. حرفه ای موفق را مدیریت کنیم و در عین حال وقت خوبی را هم با خانواده مان بگذرانیم، خوب غذا بخوریم اما بدن خوش اندام هم داشته باشیم، و امثال اینها. اما این نوع نگاه به زندگی بسیار پر مخاطره است و ناهمواریهای زندگی روزمره ی واقعی را در نظر نمی گیرد. در زندگی واقعی شرایط زمانی تغییر می کند، دیگران ممکن است روزهای بدی را بگذرانند و تلافی آن را سر شما در بیاورند، یا شما و عزیزانتان چه بسا بیمار شوید. شرایطی سنگین و طاقت فرساست. رسیدن به چنین سطح ایده ٱلی از زندگی، در بهترین حالت، دست نیافتنی و غیر واقعی، در بدترین حالت، بسیار خطرناک است.

فکر می کنم وابی سابی برای خیلی از افرادِ خارج از ژاپن جذابیت دارد. برای آنها مفهوم وابی سابی از آن جهت جالب توجه است که در مقابل دیگر ایده آل های کمال قرار دارد – چیزهایی از قبیل جستجوی بی وقفه جوانی، و ثبات همیشگی داشتن یا بی نقص بودن. این ایده آل ها، از بسیاری جهات، یکسره غیر واقعی و دست نیافتنی اند و لطف و برکت چندانی در آنها نیست. یافتن راحتی و زیبایی در گذر لحظه ها و آسوده خاطری در پذیرش آنچه نمی توانیم تغییر دهیم، لطف و بخشش بیشتری دارد. این نگرش، آرامش و رضایتمندی از زندگی را دست یافتنی می کند و ترغیبتان می کند با خود مهربان تر باشید و از خودتان بیشتر مراقبت کنید.