برج سکوت سطحی بسیار بالاتر از داستان ایرانی دارد. داستان ایرانی عموما ملال آور است،‌ شخصیت‌هایی گنگ دارد و داستانی بی‌سروته اما برج سکوت یک نمونه متمایز است. شخصیت‌ها همگی مثل یک شاهکار تراش خورده‌اند و با جزئیاتی بالای جلوی چشم خواننده قرار می‌گیرند و داستان به قدری جذاب و دقیق است که ابدا حوصله خواننده را سر نمی‌برد. با این حال جلد سوم این رمان بلند، آنطور که فکر میکردم اوج‌گیری دوباره بعد از افت محسوس جلد دوم نبود. همان فضا را داشت و شاید فقط کمی بهتر شده بود. البته این فقط مقایسه‌ای بین مجلدات کتاب است، وگرنه جلد دوم با تمام ضعف‌هایش باز هم از اغلب داستان‌های ایرانی یک سر و گردن بالاتر است.

فارغ از این‌ها چیزی که در کل داستان برج سکوت توجهم را جلب کرد، جبرگرایی داستان و نمایش یک دنیای خالی از اراده بود، موضوعی که با ظرافت و دقت در جای جای کتاب گنجانده شده و هر ماجرا و زیرماجرایی نمایشی از این جبرگرایی است. چیزی که نمی‌پسندم اما وقتی کسی درباره اعتیاد می‌نویسد،‌ طبیعی است که سراغ اختیار نمی‌رود و صدالبته که چنین نوشته‌ای به غایت تلخ می‌شود.

النهایه از خواند این 3 جلد خوشحالم و با شوق به دیگران معرفی‌ش می‌کنم و منتظر کتاب‌های جدید منایی می‌مانم.
        

          اگر نویسنده‌ای  میخواد دیالوگ،  شخصیت‌‌پردازی،  تصویر مرکزی ، صحنه 
و عناصر متن درماتیک رو یاد بگیره 
باید چند بار برج سکوت رو بخونه 
معرکه است.
        

          کتاب را به پیشنهاد یک دوست کتاب خوان خریدم. حمید رضا منایی را نمی شناختم. شروع کردم به مطالعه کتاب. خواندم و همراه شدم با اتفاقاتی که مربوط است به افرادی حاشیه نشین، به ویژه معتادان در دهه شصت، در تمام سربالایی ها و سر پایینی ها، خنده ها و گریه ها و دارایی ها و نداری ها... سه جلد کتاب را با آرامش می خواندم و مدام به این موضوع فکر می کردم که اگر این کتاب تمام شود چه؟ کتاب تمام شد و من ماندم با دردی که چشیده بودم، لذتی که برده بودم و ایمانی که به قلم و دغدغه های حمیدرضا منایی آورده بودم


        

          کتاب سوم
تمام که شد بهت زده شدم. نه که بی معنی و بیخود تمام شده باشد. نه کامل و دقیق تمام شد. ولی انتظار چنین پایانی نداشتم.
دقیق، بی نقص، شایسته. برای تمام شدن این کتاب همین سه کلمه کافی است. 
همه شخصیت ها سرانجام داشتند. هیچ اتفاقی رویایی و دور از ذهن نبود. داستان کاملا پرداخته شده بود. واقعیت هایی محض. تلخ. با حرمله برزگ شدم و لحظه به لحظه اش دلم می‌خواست دوستی از کودکی اش بیاید و نجاتش دهد. ولی این زندگی واقعیست. واقعیت جای رویا پردازی نیست.