چیزی که از همان ابتدای نمایش‌نامه توجهم را جلب کرد، باغ بود. در بخش اول، که شاید بشه گفت صحنه‌ی اول نمایش، باغ دکتر کوک به‌عنوان باغی زیبا و معروف معرفی می‌شه، طوری که حتی در اخبار هم ازش گفته شده. این تصویر از یک فضای ایده‌آل، من رو جذب کرد. اما هرچه جلوتر رفتم، فهمیدم که این باغ فقط یک باغ نیست؛ نماد کل شهره. شهری که از بیرون کامل و زیبا به‌نظر می‌رسه، ولی از درون پر از فساد و نادیده‌گرفته‌شدنه. و جالب اینجاست که همین وضعیتِ ظاهراً «کامل»، دقیقاً به‌خاطر همون فساد پنهانی به‌وجود اومده؛ فسادی که هیچ‌کس در موردش حرفی نمی‌زنه.

در مورد شخصیت دکتر کوک، نمی‌تونم بگم کاملاً باهاش مخالف بودم. در مقطعی از داستان، حس کردم که دارم درکش می‌کنم. نمی‌خوام داستان رو لو بدم، ولی این نمایش‌نامه باعث شد به این فکر کنم که «آیا کسی مثل دکتر کوک واقعاً آدم بدیه؟» همین سؤال، به نظرم قلب نمایش‌نامه‌ست: به چالش کشیدن باورهای اخلاقی ما. تصمیم‌گیری درباره‌ی خوبی و بدی همیشه ساده نیست، و این نمایش خیلی خوب این پیچیدگی رو نشون می‌ده.

در مورد پایان نمایش، به نظرم فوق‌العاده بود. دقیقاً همون پایانی بود که این داستان لازم داشت. هم منطقی بود، هم تاثیرگذار. نمی‌تونم پایان بهتری برای این نمایش‌نامه تصور کنم.

موضوعاتی که این نمایش‌نامه بهشون می‌پردازه، کاملاً با زندگی واقعی مرتبط هستن. تصمیم‌گیری بین «درست» و «نادرست» همیشه واضح و راحت نیست. خیلی از موقعیت‌های اخلاقی مبهم هستن، و بعضی از اون‌ها رو حتی متوجه نمی‌شیم که داریم تجربه‌شون می‌کنیم. 

من این نمایش‌نامه رو در یک روز خوندم، حدود دو ساعت زمان برد و به‌نظرم کاملاً ارزشش رو داشت. اگر کسی به خوندن نمایش‌نامه علاقه داره، حتماً این یکی رو پیشنهاد می‌کنم. ضمن اینکه از مجموعه‌ی نمایش‌نامه‌هایی که نشر بیدگل منتشر کرده، خیلی خوشم می‌آد. دارن کار فوق‌العاده‌ای انجام می‌دن.

در یک جمله اگر بخوام بگم چرا این نمایش‌نامه رو دوست داشتم:
چون  اخلاقی نیست، واقعیه.
        

          ۳۲۵
باغ دکتر کوک 
به قلم آیرا لوین 
ترجمه شهرام زرگر
نشر بیدگل
نمره : ۴/۵

این کتاب دومین کتاب (یا دقیق‌تر بگم، نمایشنامه) ایه که از آیرا لوین خوندم، و در بین چهار اثری که تا به امروز ازش خوندم در جایگاه دوم قرار می‌گیره(اتاق ورونیکا همچنان اوله و به احتمال زیاد اول هم خواهد ماند).

داستان در مورد جکه، یه پسر خوش قلب که از شهر کوچیکشون مهاجرت کرده تا پزشکی بخونه، و حالا قراره برگشته به شهرشون تا هم در مورد یک تصمیم مهم در زندگیش فکر کنه و هم به پدر معنویش، یعنی دکتر کوک سر بزنه.
باغ زیبای دکتر مایه‌ی مباهات شهر و اهالی اونه و وجود شباهت های عجیب بین باغ دکتر و پرونده های بیمارانش، باعت کنجکاوی جیم میشه...

کتاب رو دوست داشتم، پلاتش قابل حدسه، ولی روندش نه، مسئله‌ی اخلاقی بسیار مهمی رو بررسی می‌کنه و بازم مثل همیشه، لوین در پایان داستان یه توییت گذاشته، که اونم تم اخلاقی داره. 

این کتاب در بین چهار اثری که تا الان از آیرا لوین خوندم، با شایستگی در رتبه دوم قرار می‌گیره و خیلی دوستش دارم(ولی نه به اندازه اتاق ورونیکا).
کتاب بسیار جمع و جور و روان و سریعیه که میشه تو یکی دو نشست کوتاه خوندش و ازش لذت برد.

تنها ایرادی هم که وجود داره اصلا به اثر مرتبط نیست و مربوط به قیمت های نشر بیدگله، که اونم اختیارش از دست بنده و شما خارجه، اما هنوز هم کتاب برای علاقه‌مندان به اتاق ورونیکا و شکار مرگ و تمامی نمایشنامه خوانان ارزش خوندن داره.

 بند آخر اسپویل مضمون کتابه، پس با توجه به این نکته حواستون باشه که اسپویل نشید :

چند سال پیش مطلبی مختصر در مورد مسئله‌ای با عنوان «بِه‌گرایی» خوندم. خلاصه و چکیده‌ی اون مطلب این بود که چرا باید افراد ناتوان، کهنسال و بیمار رو زنده نگه داریم و وقت و هزینه و انرژی براشون صرف کنیم؟
اگه هدف جامعه رو تولید و کسب سود قرار بدیم، اساسا اخلاق دیگه محلی از اعراب داره؟
به نظرتون با این دیدگاه میشه هرس کردن جامعه مثل یه باغچه، مشروعیت داد؟