روایتی از فضای عجیب کار در معدن که با نرم‌کردن زمختی شغل معدن‌کاران لابه‌لای کلمات و تصاویر، مخاطب را از زاویه‌ای لطیف به تحسین وامی‌دارد.
        

          از پدرش می‌پرسد:«تو چرا به جایی می‌آیی که نه صدای خروس است، نه آب و آفتاب و نه ستاره و نسیم و گل؟»

پدر درباره‌ی سودمندی‌های زغال سنگ صحبت می‌کند و او می‌فهمد که پدر و دوستانش چه کار مهمّی انجام می‌دهند و غرق افتخار می‌شود. سفره را به دستش می‌دهد و بانگ خروس و ستاره، نسیم با آفتاب و خوشه‌ی گل را با پیام بانوی آب‌ها به او تقدیم می‌کند.

بابا هر چه در سفره است بین دوستانش تقسیم می‌کند و خوشه‌ی گل را هم به یاد دوستانی که دیگر نیستند، روی یک سنگ می‌گذارد.
        

          چه قدر تصویر گری کتاب معرکه بود. 
قصه را هم دوست داشتم. 
ولی انگار در همه کتاب های اقای محمدی رگه های الهه های زرتشتی باید حضور داشته باشد!