نویسنده همان‌گونه که در ابتدای داستان بیان می‌کند نمی‌داند از چه زاویه‌ای می‌خواهد داستان را روایت کند، شاید برای همین هم شخصیتی خلق می‌کند تا به نیابت از او در داستان حاضر شود. با تمام این تفاسیر داستان بین واقعیت و رمان گیر افتاده و پیش نمی‌رود. آنجا که نویسنده طبق سیاق خودش رمان‌نویس می‌شود داستان در روایت و گفتگوهای خوب و اندازه سرعت می‌گیرد خوب پیش می‌رود اما جایی که داستان نداریم خواننده بلاتکلیف است و مجبور به شنیدن افکار نویسنده که نمی‌داند باید چه کند! و من تا به حال به چنین چیزی برخورد نکرده بودم. البته بر نویسندگان حرجی نیست که بخواهند خلاق باشند و روش‌های ابتکاری بیافرینند اما شرط آن اینست که کار دربیاید. مهم‌ترین ضعف کار را معلق ماندن میان رمان و ادبیات ویژه‌ی دفاع مقدس می‌دانم. نویسنده در ابتدا به آن اذعان می‌کند و متأسفانه تا آخر رمان هم کشیده می‌شود
        

          کتابی که انسان رو جذب خودش می‌کنه  
کتابی که اگر پاش نشستی دیگه سخت میشه از جات بلند بشی 
تنها کتابی که خواندنش حدود ۴۸ ساعت طول کشید 
        

          آخرش که کتاب را می‌بندی، زمزمه می‌کنی: زنده‌ای و کبوترانه می‌آیی ای شهید… همه حسن کتاب "ظهور" همین است که تمام احساست را درگیر زندگی و شهادت حاج یونس زنگی‌آبادی می‌کند، تمام احساست را،‌ و ناچارت می‌کند زمزمه کنی: کبوترانه می‌آیی… "ظهور" خاطره‌نویسی از زندگی حاج یونس نیست، رمان هم نیست، نقل قول خانواده شهید هم نیست و البته همه این‌ها با هم است. نویسنده به درستی دریافته که زندگی و خاطرات حاج یونس از حیث محتوا کشش کافی را دارد اما در فرم نیازمند جذابیت‌‌های رمان است؛ از جنبه عناصر کلاسیک رمان. نتیجه هم ترکیب منطقی و درستی است از خاطره‌نویسی و رمان. آنچنان که مخاطب نه با سختی خاطره‌خوانی روبه‌رو است و نه با خیال‌پردازی صرف رمان.»