چرا کتاب‌های جان گرین را می‌خوانم؟ 
قطعا به این دلیل نیست که ارزش ادبی خاصی دارد یا رمان‌های فوق‌العاده‌ای می‌نویسد. صرفاً به این دلیل است که در زمان‌هایی از زندگی لازم دارم که از کالبد خودم بیرون بیایم و جای کس دیگری زندگی کنم. جان‌ گرین این فرصت را به من می‌دهد. عمق شخصیت‌ها و سادگی همیشگی قصه و روانی داستان کمک می‌کند تا برای چند ساعتی غرق شوی و جای کسان دیگری زندگی کنی.
تا بحال هر آنچه از جان گرین به دستم رسیده خوانده‌ام از "خطای ستارگان بخت ما" و "لاک‌پشت روی لاک پشت" و "در جست و جوی آلاسکا" و "شهرهای کاغذی" می‌توانم اعتراف کنم با اینکه مدت زمان زیادی نگذشته داستان همه‌شان را فراموش کردم‌. اما شخصیت‌ها و احساساتشان را خوب یادم هست و همین باعث می‌شود که با وجود افول جان گرین بعد از "خطای ستارگان بخت ما" باز هم نوشته‌هایش را از دست ندهم.
این کتاب‌ چیزی نیست که به دیگران توصیه‌اش کنم اما این نافی این نیست که با "کالین" و هدف زندگی‌اش هم عمیقاً همزادپنداری نکنم. 
رمان‌های جان‌گرین چیزی شبیه یک پتوی نرم و لطیف‌اند که باید یک بعدازظهر سرد دور خودت بپیچی و جوری به خواب بروی که انگار دنیا هیچ‌وقت وجود نداشته.
        

          پیشنهاد نمی کنم چون بعد از یک مدت ریدینگ اسلامپ می شوید و اینکه داستان خیلی ابتدایی نوشته شده در کل  پشنهاد نمیدم..
        

          یک رمان یک شبه. 
عصر شروعش کردم و تصمیم گرفتم یک شبه بخونمش، چون انگار ارزش نداشت که بیشتر از این وقت بذارم.