یادم نیست از کی؛ ولی تاج سلطنت برام رو سر موجودات دو وجهی بوده؛ وحشی و آزاد و در عین حال نجیب و آروم و نرم؛ عین ساز های زهی؛ و عین اسب و آهو.
وقت هایی که تو مسابقه های دو تو مدرسه وایمیسادم کنار؛ همزمان فکر می کردم می تونم اسب بشم و بدوم. محکم پا بکوبم و بدون حتی یکم نفس تنگی یه دشت رو زیر پا بزنم. موهام بچرخه تو دست باد و فقط صدای چهار نعل باعث شه تندتر و تندتر بدوم.
هر چیزی که به اسبا مربوط می شد به منم ربط داشت. تا اینکه چند باری از اسب افتادم و دیگه نشد سوارشون بشم:)
توی اسب خواهی؛ شخصا اسبی مثل اسپریت رو از زیبای سیاه بیشتر دوست دارم. حدس می زنم انیمیشن اسپریت یه برداشت هایی‌ از همین کتاب داشته اما اونجا اسپریت واقعا وحشی بود؛ و تا آخرشم وحشی موند:))
اینکه چطور آنا بانو تونسته روح خودش رو عجین کنه این طوری با روح یه اسب خودش واقعا جای غبطه داره. اما من هنوز موندم تو رویای بچگیم و وحشی موندن اسبا؛ حتی با وجود درد ها و رنج هایی که بهشون تحمیل می شه. تلاش برای آزاد شدن از بند موجودات دو پای بی خود تا آخر آخرش.(به هر حال اسپریت اولین اسبی بود که صدای افکارش رو شنیدم و مسحورش شدم؛ در حالی که صعوه بالغ و عاقل می دونه که اسب هم مثل آدم؛ جلوی موجودات دو پا تسلیم می شه تا زنده بمونه.)
تازگی ها هم یه فیلم از این کتاب ساختن که دیدنش برای پر کردن زمان خالی خوبه.
و واقعا دلم برای بچگی هام تنگ شد:)))