حس میکنم وقت خوبی نخوندمش
یا زود بود خوندنش برام
اما دوسش داشتم، بی وزنی خوبی داشت
همون وزتی آثار فرانسوی که من خیلی دوس دارم
        

          به نظر با اینکه جایزه نوبل سال ۲۰۱۴ برده ولی واقعا منو جذب نکرد و اینکه خیلی به جزئات بی اهمتی ، اهمت زیادی داده
ولی شاید سلسقه من نبوده
        

          داستان همچون کابوسی است نرم و آهسته و طولانی در مه با تصاویری که پس از بیداری تا ساعت‌ها در ذهن رژه می‌رود و تا روزها در ذهن می‌ماند. و آدم‌هایی که از دل تاریکی می‌آیند و در دل برف و سرما و بی سرانجام ناپدید می‌شوند. آدم‌هایی که هیچ نیستند مگر نیمرخی ضدنور در بالکن کافه‌ای بارانی... برخلاف ترجمه ضعیف (هرچند روان) در این کتاب بیش از دیگر آثار مودیانو شناور شدم.
        

          خیابان بوتیک‌های خاموش درباره‌ی یک دستیار کارآگاهه که بر اثر اتفاقی، حافظه‌اش رو از دست داده و به دنبال یافتن شواهدی از گذشته و هویت خودشه. داستان کتاب در عین روایت ساده اما جذابِ مودیانو، سرشار از تعلیق، راز و ابهامه.
جذابیت این کتاب برای من علاوه بر رازآلود بودن و پلیسی بودن داستان، هنرِ قلمِ مودیانو بود؛ کتاب طوری روایت شده که فارغ از اتفاقی که قراره در انتها بیوفته، ما در طول مسیر خواندن کتاب از خودِ پروسه‌ی خواندمان لذت می‌بریم :))


شاید اسپویل!! 
ما در این کتاب با شخصیت اصلی داستان همراه شده و مشتاقیم تا به گذشته‌ی او پی‌ ببریم اما در انتهای داستان قرار نیست به چیزی برسیم و عجیب آنکه از این نرسیدن شکایتی نداریم :)) (به قول مترجم از مقدمه ی کتاب انگار در قصه های مودیانو مهم رفتن است و نه رسیدن به چیزی)