کتاب خوبی و میشه از خیلی مطالبش برای پیشرفت کشور خودمون وام گرفت
        

          کتاب خوبی بود. طنز ریزی هم داشت که خوندنش رو جذاب میکرد. بخش هایی از متن برام سنگین بود اما چون کتاب کم حجمی بود یه روزه تمومش کردم. در کل از خوندنش راضی بودم. برام جالب بود تفسیری که گوینده از تجدد داشت.
        

          تقریبا انتظار چیزی دیگری داشتم به همراه مثال های بیشتر . اما اینکه 100 سال پیش  ژاپن هم مثل ما درگیر بحث تجدد بوده خیلی برام جالب بود البته الان ما بیشتر درگیرش هستیم.
تجدد به نظرم منظوری که داریم رو درست بیان نمی کنه، صرف نو و جدید شدن قطعا معنی نمیده و عملا یک هجمه  خارجی برای تغییر منظور است. مثال قاشق هم که تو پانویس بود موید همینه.  البته تعریفی که نویسنده ارائه میده به نظرم آنچنان دور از تعریف لغوی نیست. نتیجه گیری بحث بسیار فرهنگی بود ولی مقدمه جوری بود که فکر می کردم بیشتر صنعت مد نظر هست البته می تونه مرتبط باشه ولی خب ... .
صنعت سرگرمی (چه بازی و چه فیلم ) که تا حدی تفکر حاکم یا حداقل بخشی  از آن را نشان می دهد رو اگر دقت کنیم به نظرم ژاپن، تلاش هایی برای درون انگیخته بودن انجام داده است. البته تا با مردم این کشور صحبت نکنیم و یا به ژاپن سفر نکنیم زیاد متقن نیست.
به طور کلی سخنرانی یک نویسنده مهم ژاپن است وبرای منی که درباره این کشور چیزی نمی دونم جالب بود. حجم  سخنرانی و مطلب هم کم است و ترجمه و ویراست هم اشکالی ندیدم.
خوندنش بهتر از نخوندنش است.
        

          همینقدر بگم که وقتی دارید کتاب یا رمانی می‌خونید که کلاسیکه و مال ۱۰۰ یا ۲۰۰ یا ۳۰۰ سال پیشه و شاهکار هم هست و تو شاهکار بودنش شکی نیست، قبلش مقاله ترجمان «ویرجینیا ولف؟ اسنوب! همینگوی؟ ضدزن! داستایفسکی؟ یهودی‌ستیز!» رو هم بخونید و بدونید که قرار نیست نویسنده ۱۰۰ سال پیش به شما آگاهی‌ای که کتاب‌های مایکل سندل مثل «انسان بی‌نقص» یا «آنچه با پول نمی‌توان خرید: مرزهای اخلاقی بازار» به شما می‌دن رو به شما بده! بنابراین ذهن‌تون رو باز کنید وقتی دارید این کتاب رو می‌خونید و فقط به مثال‌ها و استعاره‌ها توجه کنید که بسامد و تکرارشون زیاد میشه و حتی اگر این‌ها هم کافی نبود، کتاب رو فقط شروعی برای آشنایی با یک نویسنده‌ی ژاپنی قلمداد کنید و شروعی برای خواندن کتاب‌های دیگرش
        

          سوسه‌کی! 
پیش از توضیح درباره کتاب کمی از او میگویم، ناتسومه  کینوسوکه  در سال ۱۸۶۷ در ادو [توکیو فعلی] به دنیا آمد (یک سال قبل از قدرت رسیدن میجی و درسال ۱۹۱۶ ۴ سال پس از فوت میجی از دنيا رفت. در سن ۲۲ سالگی جسورانه و شوخ‌طبعانه  لقب سوسه‌کی را انتخاب کرد که ماجرای چینی جذاب پشت این نام است :
سوسه کی که معنای تحت اللفظی آن سنگ غرغره کن است. برگرفته از مثلی چینی است که ریشه در اشتباه لفظی سان چو یکی از فرماندهان سلسله ی جین غربی در قرن دوم میلادی دارد. او که میخواسته به رهبانیت روی آورد به دوستش می گوید هنگام آن رسیده که دهانمان را در سنگ بشوییم و آب روان را بالش خود کنیم. دوستش حرف او را اصلاح میکند و میگوید شاید منظورش این است که دهانمان را در آب روان بشوییم و سنگ را بالش کنیم اما فرمانده لجوجانه بر اشتباه خود اصرار می ورزد و توضیح می دهد که غرغره کردن سنگها دهانشان را خواهد شست و خوابیدن بر آب روان گناهانشان را خواهد زدود. چنین است که واژه ی سنگ غرغره کن در چین نماد یک دندگی شده است!
بگذریم کتاب فعلی متن یکی از سخنرانی های سوسه‌کی در سال ۱۹۱۱ در باب تجدد در ژاپن آن روزگار است، کتاب که بس کوتاه و شاید نیم ساعت هن زمان نمی‌گیرد تقریبا توضیح صریح تر محتوایی است که او در رمان های مختلف خود با زبان دیگری بیان می کند. 
تجدد در نگاه سوسه‌کی مطلبی طبیعی است که چنین تعریف می کند :  *تجدد مسیر بروز و ظهور توان آدمی است* که در این تجدد ۲ چیز موثر اند : 
گرایش فعال : تمایل بشر به مصرف کردن توان نیروی خود و انجام کاری است 
گرایش منفعل : گرایشی که میخواد تا حد امکان از انجام کار و هدر رفتن توان جلوگیری کند.
تلاش دنیای جدید برای راحت تر کردن کار در ذیل گرایش منفعل و تلاش برای گسترش لذت و سرگرمی در ذیل گرایش دوم می گنجد. 
بعد از تعریف تجدد و توضیح آن با ادبیاتی آمیخته با تمثیل های شیوا، سراغ ژاپن می‌رود و تجدد در غرب را درون انگیخته و نتيجه طبیعی می بیند و تجدد در ژان را بیرون انگیخته که باعث می شود چالش های زیادی برای او و هویتش ایجاد کند! 

او می‌گوید:
امواجب تجدد امروز ژاپن را فراگرفته اند، حاصل جریان های غربی اند، اما کسانی باید از این امواج بگذرند ژاپنی هستند و غربی نیستند! به همین دلیل هر بار که موج جدیدی می آید در میان این امواج خود را مانند مهمانی مفید و دچار رودربایستی می بیند. امواج جدید به جای خود، حتی بی آن که فرصت درک و تشخیص کیفیت و حقیقت امواج قدیمی را که از سر گذرانده اند داشته باشند، باید با آنها خدا حافظی کنند. گویی بر سر میز غذا نه تنها طعم غذاهای مختلف را نچشیده اند، حتی به درستی ندیده اند که چه غذاهایی در ضیافت حاضر بوده و در همین حسین میز غذا تمیز می شود و غذاهای تازه ای روی میز چیده میشوند.