یادداشت مهدی برند

        سوسه‌کی! 
پیش از توضیح درباره کتاب کمی از او میگویم، ناتسومه  کینوسوکه  در سال ۱۸۶۷ در ادو [توکیو فعلی] به دنیا آمد (یک سال قبل از قدرت رسیدن میجی و درسال ۱۹۱۶ ۴ سال پس از فوت میجی از دنيا رفت. در سن ۲۲ سالگی جسورانه و شوخ‌طبعانه  لقب سوسه‌کی را انتخاب کرد که ماجرای چینی جذاب پشت این نام است :
سوسه کی که معنای تحت اللفظی آن سنگ غرغره کن است. برگرفته از مثلی چینی است که ریشه در اشتباه لفظی سان چو یکی از فرماندهان سلسله ی جین غربی در قرن دوم میلادی دارد. او که میخواسته به رهبانیت روی آورد به دوستش می گوید هنگام آن رسیده که دهانمان را در سنگ بشوییم و آب روان را بالش خود کنیم. دوستش حرف او را اصلاح میکند و میگوید شاید منظورش این است که دهانمان را در آب روان بشوییم و سنگ را بالش کنیم اما فرمانده لجوجانه بر اشتباه خود اصرار می ورزد و توضیح می دهد که غرغره کردن سنگها دهانشان را خواهد شست و خوابیدن بر آب روان گناهانشان را خواهد زدود. چنین است که واژه ی سنگ غرغره کن در چین نماد یک دندگی شده است!
بگذریم کتاب فعلی متن یکی از سخنرانی های سوسه‌کی در سال ۱۹۱۱ در باب تجدد در ژاپن آن روزگار است، کتاب که بس کوتاه و شاید نیم ساعت هن زمان نمی‌گیرد تقریبا توضیح صریح تر محتوایی است که او در رمان های مختلف خود با زبان دیگری بیان می کند. 
تجدد در نگاه سوسه‌کی مطلبی طبیعی است که چنین تعریف می کند :  *تجدد مسیر بروز و ظهور توان آدمی است* که در این تجدد ۲ چیز موثر اند : 
گرایش فعال : تمایل بشر به مصرف کردن توان نیروی خود و انجام کاری است 
گرایش منفعل : گرایشی که میخواد تا حد امکان از انجام کار و هدر رفتن توان جلوگیری کند.
تلاش دنیای جدید برای راحت تر کردن کار در ذیل گرایش منفعل و تلاش برای گسترش لذت و سرگرمی در ذیل گرایش دوم می گنجد. 
بعد از تعریف تجدد و توضیح آن با ادبیاتی آمیخته با تمثیل های شیوا، سراغ ژاپن می‌رود و تجدد در غرب را درون انگیخته و نتيجه طبیعی می بیند و تجدد در ژان را بیرون انگیخته که باعث می شود چالش های زیادی برای او و هویتش ایجاد کند! 

او می‌گوید:
امواجب تجدد امروز ژاپن را فراگرفته اند، حاصل جریان های غربی اند، اما کسانی باید از این امواج بگذرند ژاپنی هستند و غربی نیستند! به همین دلیل هر بار که موج جدیدی می آید در میان این امواج خود را مانند مهمانی مفید و دچار رودربایستی می بیند. امواج جدید به جای خود، حتی بی آن که فرصت درک و تشخیص کیفیت و حقیقت امواج قدیمی را که از سر گذرانده اند داشته باشند، باید با آنها خدا حافظی کنند. گویی بر سر میز غذا نه تنها طعم غذاهای مختلف را نچشیده اند، حتی به درستی ندیده اند که چه غذاهایی در ضیافت حاضر بوده و در همین حسین میز غذا تمیز می شود و غذاهای تازه ای روی میز چیده میشوند.