قضیه بسیار ساده است؛در بیشتر عکس ها نکات بسیاری-پیش از آنچه دیده میشود-وجود دارد و این«بیش»،بی نهایت شگفت انگیر است.با تخیلی سیال و نگاهی موشکافانه به عکس متوجه نکاتی خواهیم شد،نکاتی درباره پیچیدگی روابط؛نکاتی درباره خواسته ها و رویگردهای شخصی؛نکاتی درباره این که زندگی چگونه دگرگون میشود و چگونه بی تغییر می ماند؛این که زمان و مکان چگونه زندگی را شکل میدهد.
زبان عکس زیر مجموعه زبان اندام است.زیرا اشاره ها و حالت های فرد در عکس ثابت شده است و ما میتوانیم آنها را نسبت به زمانی که این حرکات در برابر چشمان ما رخ میداد با دقت بیشتری بررسی کنیم.این لحظه ها نه تنها ثابت شده اند.بلکه با لحظه های پیشین و پسین آن رخداد در هم نمی آمیزند.بارها و بارها میتوانیم به 
آن ها نگاه کنیم و برای دست یافتن به حقیقت احساسی،لایه های زیرین را بشکافیم.میتوانیم از نزدیک به ریزه کاری های چهره و اندام توجه کنیم.با ذره بین آن را بررسی کنیم و یا حتی عکسی را برای مطالعه بزرگ کنیم.
عکس،به تعبیری،زبان ویژه خود را دارد و برای درک واژگان و قاعده این زبان ظریف ما باید برخوردی ساده،مانند نوآموزی که خواندن می آموزد و برخوردی دقیق،همچون رمز شناس که کشف رمز میکند،داشته باشیم.