این کتاب رو بخونید ... !

هیچی ندارم بگم ، فقط میشه ازتون خواهش کنم که لطف کنید و این کتاب رو بخونید؟ لطفا...
        

          «خنده‌ی تلخ من از گریه غم‌انگیزتر است»
🔴📖کتاب داس وخنده نوشته‌ی میخائیل میلنیچینکو  اهل روسیه 🇷🇺است،البته نمیشه گفت نویسنده باید گفت گردآورنده
🔻کتاب شامل ۲۶۲۹ لطیفه هستش که هر کدوم از اونا به موضوعی از تاریخ این دوران دلالت دارن،داس و خنده با موضوع‌بندی لطیفه‌هایی که از سال ۱۹۱۷ تا ۱۹۹۱ در شوروی شنیده و ثبت شدن از لطیفه‌های ثبت شده در رسانه‌های گروهی و منابعی که مهاجرین با خود به خارج بردن.منِ خواننده مخاطبِ مجموعه‌ای از لطیفه‌های طنزآمیزی هستم که مردم شوروی برای نکوهش رفتار سیاستمداران مستبد و بی‌کفایت خود، ساخته و بازگو کردن
لطیفه‌ی سیاسی پرده از رفتار مزدورانه و ریاکارانه‌ی حاکمان برمی‌داره حاکمانی که خود آزادی عمل کامل برخوردار بودن، اما همین آزادی‌ها رو از مردم عادی دریغ می‌کردن
🔻یکی از حسن‌های کتاب توضیحاتی در ابتدای بسیاری از لطیفه‌‌‌ها آورده شده ‌ تا خواننده بیشتر در جریان امر قراربگیره خصوصاً ما مخاطبان ایرانی که از جزئیات حکومت شوروی اطلاعات چندانی نداریم.مترجم نخواسته که به صورت پاورقی باشن و مطالب وارد متن اصلی و به عنوان توضیح ابتدای لطیفه اضافه شدن که خیلی خوب توی متن نشسته.اونچه در نهایت منتشر شده مشتمل بر 61 فصل با موضوعات مختلفه وبا ترتیب تاریخی
♦️خیلی اطلاعات از حکومت شوروی ندارم وباید زیاد ازش بخونم، فقط چیزی که می‌دونم حکومت شوروی یکی از ترسناک‌ترین دیکتاتوری‌های معاصر بوده. در این امپراتوریِ عظیم که در پی سقوط حکومت تزاری بنا شد، عملاً آزادی بیانی برای انتقاد وجود نداشته. اعضای حزب کمونیست حاکم، شهروندان شوروی رو نه به چشم انسان‌هایی مختار و صاحبِ رأی، بلکه مثل رعیتانی بهشون نگاه میکردن که از اونا تنها یک انتظار داشتن تأیید اوامر حاکمان، و موافقت بی‌قیدوشرط با سیاست‌های حکومتی. 
🔻در چنین جامعه‌ای که امکان نقد سیاسی و اجتماعی جدی وجود نداشته، و نقد تبعاتی سنگین برای منتقد در پی داشته، جوک‌های سیاسی، که توسط مردم ناشناس ساخته می‌شدن، رواجی چشمگیر پیداکرده. دقت در این جوک‌های نیشدار و گزنده، بسیاری از ناراستی‌ها و بی‌کفایتی‌های حاکمانِ حزب کمونیست شوروی رو بر ما آشکار می‌کنه، و نشون می‌ده که مردم شوروی، درباره‌ی چه مسائل ساده‌ای هم حق اظهار نظر نداشتن
🔻واقعیت جهان همیشه این بوده که در جوامع استبدادی، که در اونها آزادی بیانِ چندانی برای انتقاد از حاکمان وجود نداره، طنز، به سلاحی 🗡️نیرومند برای نقد و هجوِ ساختارهای حاکم به کار میاد. 
تولید طنزهای انتقادی در جوامع دیکتاتوری، شکلی از مقاومت  در برابر حاکمانِ مستبد و بی‌کفایت بوده مردم عادی، و نه فقط مردم عادی، بلکه هنرمندان و نویسندگان، در چنین جوامعی، طنز رو به سنگری مبدل کردن برای مبارزه
🔻آورده‌ی طنزِ معمولی خنده است، اما آورده‌ی طنز سیاسی، چیزی فراتر از اونه، طنز سیاسی، درعین داشتن زبان طنز  بیانِ نیروی مقاومتِ جامعه هم هست، که علیه ساختارهای حاکم به کارمیره در قالب کلام و نوشتار، سلاحی‌ست بس برنده و کارساز
✂️چند نمونه از این لطیفه‌ها:
😏 نظام تک‌حزبی بهتر است یا دوحزبی؟
ــ خوب معلوم است دیگر تک حزبی. مقامات همین یک حزبی که ما داریم،هرچه می‌خورند سیر نمی‌شوند حالا ما از کجا بتوانیم مقامات دو حزب را سیر کنیم!
🌚روزی استالین به صورت ناشناس به سینما می‌رود. پیش از شروع فیلم، تصویری از او نمایش داده می‌شود. همه به محض دیدن تصویر او به پا می‌خیزند و با حرارت تمام شروع می‌کنند به دست زدن. به جز خود استالین. فردی که کنار او بود، با حالت نجوا به استالین می‌گوید:
- دوست عزیز. بلند شد دست بزن. همه‌ی ما مثل تو فکر می‌کنیم و اگه داریم دست می‌زنیم فقط از ترس جون‌مون هست.
🥸ــ خیلی خوب است که گورباچف با اقتصاددانان و سیاستمداران جوان مشورت می‌کند 
ــ آیا از مشاوره‌های آنها استفاده می‌کند؟
ــ تو دیگر توقعت خیلی بالاست!