جزو نصایح اغلب بی اثری که که ما گاهی به این مسئولین دولتی می کنیم، این است که شماها در رفتارها و در روش های زندگی خودتان اگر هم اهل زهد و مانند آن نیستید و میل به تجمل دارید لااقل این تجمل را جلوی دوربین نیاورید،فرهنگ نکنید؛حالا خودتان در زندگی خودتان هرکاری می خواهید بکنید. وقتی که این رفتار و روش تجمل آمیز و اشرافی گری جلوی دوربین آمد،درتلویزیون آمد،خب به طور طبیعی مردم میل پیدا می کنند،علاقه پیدا می کنند و برایشان عادی می شود؛این می شود یک ارزش در جامعه.

اگر کسی غمگین بود،چندبار این ذکر را بخواند ؛"ولاحول و لاقوة الا بالله لا ملجأ و لا منجی من الله الا الیه" و این تجربه هم شده؛همّ و غمّ انسان فرو می نشیند.

یکی از کارهای اساسی ما در موعظه مردم باید سوق دادن آنها باشد به فهم آخرت و این مسائلی که در آخرت و بعد از مرگ هست . اینها چیزهای خیلی مهمی است و ما غفلت می کنیم از این.می خواهیم مردم را با فلسفه گویی درباره احکام و بحث های روشنفکری عمیقاً متدین کنیم؛درجای خود خوب است،لازم است اما کافی نیست؛آنچه خیلی مهم است این معنا است.