متن این کتاب،«جعلی» است.فلوبر هرگز چنین نامه ی بلندی برای معشوقه اش،لوییز کوله،ننوشته است.
من از بین نامه هایی که بین سالهای 1815و1885 برای لوییز کوله ارسال شده اند (نزدیک به 250 نامه)،نامه ای طولانی انتخاب کرده ام،نوعی ترکیب نمادین از نامه های سالهای بوواری.
می خواستم پرتره ای از فلوبر طراحی کنم یا بهتر،او را در نقطه ی عطف زندگی اش به نمایش بگذارم.این مرد که خود را پنهان می کرد و دلش می خواست پشت اثرش ناپدید شود،من اینطور تصورش کردم که تمام طول یک شب،از اتاق کوچکش در  کرواسه،برای لوییز کوله نامه می نویسد،درست رد  لحظه ای که یه راستی یک نویسنده می شود.
این نامه ترکیب باشکوهی است از شکیبایی،نشاط،مردم گریزی،سخاوت،شک،وحشی گری و لودگی گوستاو فلوبری روح افزا را برایمان آشکار می کند،کاملا مغایر با نمی دانم کدام «گوشه نشین کرواسه»که هنر را مقابل زندگی برگزیده بود.
این متن،تنها یک سند منحصر به فرد درباره ی تکوین روزانه ای اثری بزرگ نیست،بلکه همزمان یک «ادبیات چیست؟»بسیار شخصی را هم به دست می دهد که در آن،فلوبر از ورای نظراتش درباره ی هنر،رمان  و نقد،با قلمی بانشاط دست به حمله های انتقام جویانه ای علیه حماقت و گروتسک می زند.