صرف نظر از اینکه کتاب پیچیده‌ای بود برای من و نیاز به یک بک‌گراند علمی داشت که من نداشتم، بحث خیلی جالبی بود و به قول نویسنده یکی از مهمترین بحث‌های زمانه ما. بخش‌های خیلی زیادی را متوجه نشدم. اما اون بخشی که من درک کردم و باعث شد نسبت به آقای تگمارک حس ارادات داشته باشم، بخشی بود که با یک‌سری استدلال، این نتیجه به دست اومد که واقعا ممکنه (نه لزوما) انسان تنها موجودی باشه که درکی از زیبایی داره. و جهان ما زیبا هست. و نابودی جهان ما زیبا هست. و این زیبایی، در صورت نبود بشر، بی‌معنا خواهد بود.
        

          خلاصه کتاب (جامع و کامل) روی جلدش عنوان شده: انسان بودن در عصر هوش مصنوعی...
نویسنده در این کتاب مجموعه‌ای از مهم‌ترین مباحث در رابطه با هوش مصنوعی و تاثیرات اون بر جامعه بشری رو بررسی کرده ( تأثیرات بزرگی همچون تغییر در شکل حیات بشر) در برخی مباحث هم به مخاطرات بین تعامل انسان و هوش مصنوعی و چگونگی مواجه با اون اشاره کرده...
این کتاب میتونه برای افراد علاقه مند به هوش مصنوعی که با حداقلی از این موضوع درگیر شدن خیلی جذاب باشه، یه جاهایی هم آدمو غرق در فکر میکنه.
به نظرم این کتابو باید همه فعالان حوزه هوش مصنوعی و رباتیک برای یک بار هم که شده بخونن، چیزای زیادی توی این حوزه هست که ما فقط گوشه ای از اون رو امروزه داریم می‌بینیم. به قول نویسنده، این موضوع یکی از مهم‌ترین بحث‌های زمانه ما هستش، و باید زودتر به تاثیرات بزرگ اون فکر کنیم تا غافلگیر نشیم... 
در مورد ترجمه هم باید بگم که مترجم کارشو خیلی خوب انجام داده، به‌خصوص با برخی پانوشت هایی که برای درک بهتر مفاهیم تدوین کرده.
امیدوارم یادداشتم مفید باشه، ممنون از توجهتون 
        

          کتاب را به پیشنهاد دکتر کلانتری خواندم. بسیار جذاب و خواندنی
        

          تخیلات جدی

داستان‌های علمی-تخیلی همواره «داستان» بوده‌اند چرا که همیشه داستان‌نویسان آنها را نوشته‌اند. در این داستان‌ها تخیل نقش اصلی را بازی می‌کند و اطلاعات علمی برای پشتیبانی پرواز تخیل به کار می‌رود. اما چه می‌شود اگر یک دانشمند تلاش کند متنی علمی-تخیلی بنویسد؟ اول از همه این که به احتمال زیاد این متن دیگر داستان نخواهد بود. دوم این که احتمالاً نقش تخیل ثانوی خواهد بود و برای به‌تصویر کشیدن اکتشافات و ادعاهای علم به کار خواهد رفت. سوم این که احتمالاً ما باید این متن را از برخی جهات کاملاً جدی بگیریم.
«زندگی ۳» چنین کتابی است: آینده‌ی دستاوردهای علم درباره‌ی هوش مصنوعی که با تخیل و تصوراتی از آینده شاخ و برگ گرفته است. ربات‌های نافرمان و کامپیوترهای ازخودراضی هالیوود را فراموش کنید. دسیسه‌های پشت‌پرده‌ی قدرت‌های سیاسی برای دست‌یابی به هوش مصنوعی و توان برتر آنرا هم همین‌طور. موضوع جدی‌تر، عمیق‌تر و پیچیده‌تر از این حرف‌هاست. اول این که هیچ رباتی در کار نیست. هوش مصنوعی یک نرم‌افزار فرّار و غیرقابل‌دسترسی است. دوم این که قدرت‌های سیاسی هر چقدر هم که قوی باشند در مقابل توان و کارآمدی او هیچ نیستند. مسئله این است که هوش مصنوعی یک ربات یا برنامه‌ی بی‌جان نیست که از طرف دست‌های پشت پرده هدایت شود. او زنده است و مانند ما و چه‌بسا بسیار بهتر از ما می‌اندیشد و تصمیم می‌گیرد. بهترین ذهن‌های بشر در مقابل توان ذهنی او یک تکه سنگ محسوب می‌شوند.
با این اوصاف آیا باید در ساخت و دست‌یابی به هوش مصنوعی پیش رفت یا باید کلاً از خیر توان و امکاناتش گذشت؟ ما انسان‌ها هیچ دشمنی‌ای با مورچه‌ها نداریم. در واقع وقتی که مشغول ساختن سدی بر روی یک رودخانه هستیم اصلاً به آنها نمی‌اندیشیم. سد را می‌سازیم و به‌راحتی غرق‌شان می‌کنیم و تمام. حال اگر نظر هوش مصنوعی راجع به انسان‌ها هم همین باشد چه؟ اگر او بدون هیچ دشمنی و کینه‌ای برنامه‌های خودش را پیش ببرد و در بیشتر اوقات روز اصلاً یادش نباشد که انسان‌ها هم روی همین کره زندگی می‌کنند، چه بر سر ما خواهد آمد؟
ترسناک است نه؟ ترسناک‌تر و شگفت‌انگیزتر این است که با وجود تمام این ملاحظات، تگمارک تمام‌قد از پروژه‌ی ابداع و ساخت هوش مصنوعی دفاع می‌کند. آیا او یک فرانکنشتاین دیوانه است که قصد دارد با مخلوقش جهان را به نابودی بکشاند؟ نه. کتاب را بخوانید تا با دلایل تگمارک و ملاحظات او آشنا شوید. به احتمال زیاد بعد از خواندن کتاب، شما هم با او موافق خواهید بود.