پس از قرن‌ها از زمانی که سقراط گفت می‌دانم که هیچ نمی‌دانم، براین مگی فیلسوف بریتانیایی که با بخش قابل توجهی از فیلسوفان معاصر به گفت و گو نشسته و آرا قریب به اتفاق فیلسوفان را بررسی کرده بود، در یکی از دو کتاب پایانی خود در پاسخ به پرسش‌های اولین و آخرین نوشت: نمی‌دانم.
«لاادری‌گری اگر از نوع حقیقی‌اش باشد، مُقام حیرا است»و «لاادریان حقیقی نقشه راه حقیقت‌اند». مگی در ۵ فصل به زمان و فضا، به دریافتن موقعیت خودمان، به مخصمه بشری، به امکان درک‌ شدن تجربه و به منشأ این افکار می‌پردازد؛ تألمات شخصی خود را در فصلی جداگانه بیان می‌کند و در پایان برای مخمصه‌ای که در آن گرفتار آمدیم، نسخه می‌پیچد.
در موقعیت‌های مختلف پاسخ معتقدان و پیروان ادیان بزرگ را این گونه می دهد که »من آن‌ها را در این بحث وارد نمی‌کنم زیرا آن‌ها از اصل واقعیت جهل ما به عنوان اساس ادعای خودشان مبنی بر در اختیار داشتن حقیقت استفاده می‌کنند« چرا که آن‌ها در پایان اذعان می‌کنند که »خداوند به شیوه‌های مرموز عمل می‌کند« و این مطلقا ارتباطی با پرسش‌های ما ندارد.
مگی از مسائل مختلف ماورالطبیعه نیز صحبت می‌کند: از نور، از جسم، از قدرت بسیار محدود و ناچیز ما در دیدن، در شنیدن، از رابطه جنسی، از درک ناقص و از امکان یا عدم امکان یافتن پاسخ این پرسش‌ها. 
        

          همهٔ حرف‌های براین مگی

براین مگی شاعری کرد اما شاعر نماند. سیاست پیشه کرد اما سیاستمدار نشد. می‌گفت سیاستمدار شدن رؤیای بچه‌مدرسه‌ای‌هاست که وقتی نزدیکش می‌شوی، رنگ می‌بازد. رمان نوشت اما نویسنده شناخته نشد. مجری یکی از مشهورترین برنامه‌های تاریخ بی‌بی‌سی شد اما مجری نماند. دربارهٔ فلسفه نوشت اما فیلسوف نامیده نشد. این کارها را هر آدمی ممکن است بکند و طبعی در هر کدام بسنجد اما هر کسی به جایگاه براین مگی نمی‌رسد. چرا؟ مگی ذره‌ای از هر کدام از این تجربه‌ها را گرفت و در هم آمیخت و در آثارش پیاده کرد؛‌ آثاری که هم مقبولیت همگانی یافت هم نظر اندیشمندان را به خود جلب کرد. تحقیقات و کتاب او دربارهٔ واگنر هنوز از معتبرترین متون دربارهٔ اوست. سرگذشت فلسفه‌اش جزو کتاب‌های بالینی نوآموزان فلسفه است. مردان اندیشه‌اش همچنان در کتابفروشی‌ها ورق می‌خورد و خریده می‌شود. «مواجهه با مرگ» که نیم قرنی از انتشارش می‌گذرد، در همین چند سال گذشته در زبان فارسی اقبال یافته است و خوانندگان را با سیمای رمان‌نویس او نیز آشنا کرده است. همهٔ این‌ها در کنار هم چهره‌ای خاص از او می‌سازد و «پرسش‌های بنیادین» او را که هم پرسش‌هایی همگانی‌ست و هم پرسش‌هایی مهم در بین همهٔ فیلسوفان، خواندنی می‌سازد. انگار که جوهرهٔ همهٔ آثار او را ــ از شعر و رمان تا تاریخ فلسفه ــ می‌توان در این کتاب یافت. کتابی که هم از جذابیت رمان‌های او سود برده است هم دقت و تعمق فلسفی او را در خود جای داده است. کتابی که نخستین‌ پرسش‌ها و واپسین پرسش‌های این چهرهٔ درخشان سدهٔ بیستم را در خود جای داده است؛ پرسش‌هایی که نخستین‌واپسین است. پایان‌آغاز است. اولین‌آخرین است.
براین مگی را تکیه‌داده بر صندلی رو به آفتاب دم عصر تصور می‌کنیم که مأمن پرسش‌های همیشگی بشر شده است. مأمنی شادمانه و فروتن و اندیشناک.