یوشینو: افسانۀ دربار جنوبی در میانه‌ی دوران کاری بی‌نظیر جون‌ئیچیرو تانیزاکی نوشته شده ‌است. وقتی یوشینو: افسانه دربار جنوبی را نوشت، رمان‌ها، داستان‌ها، نمایشنامه‌ها و مقاله‌های بیست سال اول فعالیتش تحت عنوان «مجموعه‌آثار» گردآوری و چاپ شده بودند. ولی تا سی‌وپنج سال بعد هم با انتشار آثار جدید، به شوکه‌کردن و سرگرم‌کردن مخاطبانش و پربارترکردن کارنامه‌ی شاخصش ادامه داد.
این نوولا حکایت دو دوست است که باهم به کوهستانی در جنوب کیوتو می‌روند، یکی در پی کشف رازی اسطوره‌ای و دیگر در پی یافتن چیزی در گذشته‌ی خود. تانیزاکی درباره‌ی این داستان می‌گوید: «تماشای منظره‌ی شکوفه‌های گیلاس در توکیو، صرفا مسئله‌ی نشستن در اتاق چای‌خوری پشت صفحه‌های بامبویی، تاروی پخته، تخم‌مرغ آب‌پز و نوشیدن است. در سایه‌ی این گل‌ها یوشیتسونه، واکابانونایشی، شیزوکا، تادانوبو، گنکوروی روباه، طبل هاتسونه یا زره هیودوشی وجود ندارد. تماشای شکوفه‌ها بدون این‌ها، برایم اصلا تماشای شکوفه‌ها به‌نظر نمی‌رسد... در شکوفه‌های توکیو خیالی وجود ندارد. ولی وقتی رفتم تا شکوفه‌های معروف غرب ژاپن را ببینم، احساس کردم ممکن است شبح واکابانونایشی یا بانو شیزوکا را ببینم، و حتی هرازگاهی احساس می‌کردم تبدیل به روباه یا گونتا شده‌ام و مفتون صدای طبل یا سوت دارم پرسه می‌زنم.»