شاید از نظر کارشناسان داستان کوتاه و پرداختن به قسمت هایی از زندگی واقعی مردم قابل قبول باشه اما برای من که مخاطب عام هستم به هیچ وجه داستان های خوبی نبودن و نتوستم باهاشون ارتباط برقرار کنم.
        

          پیمان اسماعیلی در «همین امشب برگردیم» پنج داستان کوتاه دارد که شاید مهم‌ترین ویژگی مشترکشان نوعی اعوجاج هراس‌آور در واقعیت باشد. جهان داستان کاملا واقعی است، واقعی همچون جهان یک داستان کافه آپارتمانی، اما ناگهان چیزی ترسناک در آن ورز می‌آید و هراسی سهمگین می‌آفریند که تا پایان رهایمان نخواهد کرد. البته که جهان داستان‌ها هم اصلا کافه آپارتمانی نیست: جزیره‌ای در اقیانوس، تونلی در مترو، خوابگاه دانشجویی، و فضاهایی متفاوت و مختص داستان. اصلا مکان‌ داستان‌های اسماعیلی یکی از عناصر به یاد ماندنی داستانهایش هستند. 
دیگر ویژگی خوشایند داستان‌های این مجموعه آن است که حتی در یکی دو داستان که پیچیدگی ذهنی و روایی داریم، داستان آن قدر کند و پیچیده نمی‌شود که خواننده عطای داستان را به لقایش ببخشد آن گونه که در بسیاری از داستان‌های این روزها به خیال جریان سیال ذهن نوشتن و تجربه‌گرایی‌های فرمی شاهدیم. داستان‌های پیمان اسماعیلی خوشخوان، هراس‌آور، به یاد ماندنی و تر و تمیز و البته زنده و خلاقانه‌اند با جهانی متفاوت از جهان رایج داستان ایرانی.
        

          میخواستم یک ستاره بدهم اما به خاطر داستان دوم و سوم که روایت های زندگی های کارگری بود یک ستاره دیگر هم دادم.
این دو داستان هستند که از درخشیدن نوری در نهاد بشر حرف میزنند. نوری که مدام کار کردن در حال خفه کردنش است. 
روایت زندگی های از هم گسیخته مهاجران هم البته بد نبود و شاید لازم بود که «شکست» از لای تصاویر این زندگی ها بیرون بزند.
داستان چهارم هم قطعا در گرفتن جایزه احمد محمود بی تاثیر نبوده.
بخواهم از بیست نمره بدهم:
دنیای آب: ۱۵
تونل: ۱۸
کانبرای من: ۱۷
روز یادبود: ۷
واندرلند: ۹