کتاب خوبی هست برای اون دسته از افرادی که می‌خوان با اشخاص و جریانات تاثیرگذار فکری و سیاسی  اول انقلاب  آشنا بشن. 
نویسنده به خوبی حوادث و جریانات مربوط به موضوع کتاب رو که باعث شناخت خیلی از مسائل دیگه هم میشه انتخاب کرده و با پرسش‌هایی که بعضاً مطرح میکنه ذهن خواننده رو به سمت ابعاد مختلف قضیه هدایت می‌کنه.
هر چند شناخت دقیق و جامع از جریانات فکری و سیاسی دوره انقلاب که بعضاً ریشه در گذشته‌ها داره و تا امروز هم ادامه داشته، با یک کتاب، اون هم با این میزان حجم و همچنین محدودیت‌های نویسنده  امکان پذیر نیست، ولی به نظرم برای شروع کتاب خوب و مفیدی هست.
بعضی از جمله‌های کتاب هم از نظر ویرایشی دارای مشکل هستن  که البته امیدواریم در چاپ‌های بعدی اصلاح بشه. 
در کل از خوندن این کتاب راضی هستم و نکات خیلی خوبی از اون دستگیرم شد.
        

          دلم میخواد زودتر جلد دوم چاپ بشه تا بخونمش
        

          ⭕میرحسین موسوی ، کسی که احتمالا خیلی از هم سن و سالان من تنها چیزی که از ایشون می‌دونند این بوده که در انتخابات ۸۸ شرکت کردند و بعد از رای نیاوردن باعث به وجود آمدن آشوب‌ها شدند که خیلی از تحریم‌ها علیه ایران را به وجود آورد.
چیزی که خیلی از ماها درباره‌ی ایشون نمی‌دونیم از ابتدای زندگی ایشون هست تا پایان دوران نخست‌وزیری‌شون که این کتاب به این بخش از زندگی میرحسین موسوی پرداخته است

⭕میرحسین موسوی ، کسی که سابقه مبارزاتیِ خاصی در قبل از انقلاب ندارد
بعد از انقلاب به عنوان سردبیر روزنامه حزب جمهوری اسلامی انتخاب می‌شود و بعد در کابینه‌ی شهید باهنر به مقام وزارت خارجه می‌رسد
و بعد در دو دوره‌ی ریاست جمهوری آیت الله خامنه‌ای مسئولیت نخست‌وزیری را به عهده دارد

⭕بخشی از کتاب:
جلال‌الدین فارسی درباره ماجرای پس از استعفای موسوی از نخست وزیری می‌گوید:
《در دوران نخست وزیری موسوی هم زمانی که امام راحل قطعنامه را پذیرفتند، میرحسین با دادن استعفا مخفی شد تا این‎گونه در جامعه القا کند که من موافق قطعنامه نبودم و از خودش در افکار عمومی قهرمان بسازد. امام هم روسای قوه قضائیه و مقننه و اگر اشتباه نکنم یک یا دو نفر دیگر را احضار کردند و بدون بحث درخصوص پذیرش یا عدم پذیرش استعفانامه موسوی به‎دنبال فرد جایگزین بودند که آقا وارد جلسه می شوند و امام شرح جلسه را می فرمایند و نظر آقا را می خواهند که آقا از تصمیم شوم میرحسین پرده‎برداری می کنند و به امام می‎گویند با استعفا موافقت نکنید، چراکه او به دنبال قهرمان سازی از خودش است. امام در این زمان دستش را بلند می کند و با اشاره به آقا می فرمایند این درست است...》