من معتقدم در دوره ای که ما زیست می کنیم ، تنهایی نعمتی می باشد که به اندازه ی سلامتی و امنیت ارزش دارد و وقتی آن موهبت نصیب کسی شد ، نباید از دست بدهد ...

حقیقت آن است که وقتی من آن نامه را می نوشتم ،اختیار عقل نداشتم و نمی دانستم چقدر تو را دوست دارم . در موقع نوشتن آن نامه ، از روی غرور ، به خود می گفتم (( ای مرد !تو اینک سی ساله هستی و یک مرد سی ساله نباید مثل پسرانی که تازه به بلوغ می رسند ؛در مقابل عشق ناتوان باشد )) و غافل از این بودم که با عشق نمی توان زورآزمایی کرد .