کتاب دختری نشسته روی درخت خرمالو داستان زندگی یه دختر به اسم سمیه رو تعریف می‌کنه که تو دهه شصت و هفتاد بزرگ می‌شه. داستانش خیلی ساده و روانه، اما همین سادگی‌اش آدم رو غرق می‌کنه، چون واقعاً حس می‌کنی داری یه تیکه از زندگی خودت یا یه نفر نزدیک به خودتو می‌خونی. مثلاً وقتی از سمیه می‌گه که با یه شونه دندونه شکسته موهاشو مرتب می‌کنه یا دکمه مانتوشو با سنجاق قفلی می‌بنده، خیلی ملموسه. انگار این صحنه‌ها رو خودت یه‌جایی دیده باشی یا تجربه کرده باشی.
شهرزاد افتخاری خیلی خوب تونسته حس و حال اون دوران رو منتقل کنه. از چالش‌های دخترونه سمیه گرفته تا تلاشش برای پیدا کردن جای خودش توی یه دنیایی که انگار همیشه براش سخت بوده. شخصیت‌ها هم خیلی واقعی‌ان، طوری که انگار هر کدومشون رو می‌تونی تو زندگی خودت پیدا کنی.

یه چیزی که تو کتاب زیاد تکرار می‌شه اینه که «می‌شد اینجوری باشه اما نبود». این جمله تو اولای داستان خیلی تأثیرگذاره، ولی وقتی چند بار تکرار می‌شه، یه‌کم حسش از دست می‌ره. اما باز هم کل داستان انقدر خوبه که این موضوع اذیتت نمی‌کنه.

        

          دختری نشسته روی درخت خرمالو، یه داستان گرم، صمیمی و تو دل برو عه که ایرانی بودن ازش میباره، یعنی درباره ی یه سری مسائل داخلش صحبت میشه که فقط ما ایرانی ها و خاور میانه ای ها میفهمیم و مثلا اگه یه اروپایی این کتاب بخونه همه چی براش محو و غیر واقعی ای، اما برای ما خاور میانه ای ها و خصوصا ایرانی فوق العاده شفاف و واقعیه و خیلی از اتفاقاتش رو خودمون تجربه کردیم
داستان درباره ی یه خانواده ی هفت نفرس که شامل سه دختر، دو پسر، یه مادر و یه پدره که هرکدوم ماجرا ها و روزمرگی های خودشون دارن، و به نظر من مهم ترین بخش داستان همین شخصیت سازیشه . شخصیت پردازی این کتاب به طوریه که حداقل یکی از شخصیت های داستان رو در واقعیت دیدیم و میشناسیم. درباره ی داستان نویسی هم که نویسنده شاهکار کرده،حوادث بسیار منظم،قابل درک و واقعی هستن و قلم نویسنده فوق العادس 
کتاب از یه سری اتفاقات این خانواده تشکیل شده که تو هر فصل به یک داستان پرداخته میشه. 
 شخصیت اصلی یه دختر به اسم سمیه ست که داستان از دیدگاه اون بیان میشه اما داستان بیشتر سوم شخصه(یعنی مکالمه نیست و اتفاقات بیان میشه). سمیه دلش میخواد خانواده دوسش داشته باشه و به اون هم توجه شه، سمیه یه خواهر بزرگتر به اسم سمیرا داره که اون دختر شیطونه ی خانوادس، بزگترین بچه ی خانواده هم سپیده نام داره که دختر درس خون، منتظقی، ساکت، منظم و خلاصه که تمام ویژگی های مربوط به یه دختر خوب از نظر یه پدر و مادر ایرانی رو داره، مهدی بزرگترین پسر خانوادس اما اونطور که باید مثل یه مرد رفتار نمیکنه یعنی هیکلی نیست، شجاع نیست و خیلی اروم و خجالته (بقیه ی شخصیت ها هم ویژگی های خودشون رو دارن اما این اشخاص برای من جالب بودن) 
یه نکنه ی قشنگ و جالبی که داستان داره اینکه وقتی یه ماجرا و یا حادثه رخ میده نویسنده اون اتفاق رو با یک پایان خوب جمع بندی میکنه و بعد از جمله ی "میشد اینطوری باشه اما نبود"	استفاده میکنه و ماجرای واقعی اون اتفاق رو تعریف میکنه که درست مقابل اون پایان خوب قرار داره که به نظرم خیلی خوبه چون باعث میشه ما هم به نتیجه ی شیرین و هم به اون نتیجه ی تلخ پی ببریم