این کتاب توانایی سیلی زدن دارد

وقتی کتاب را می‌خواندم به این که شیعه چگونه شیعه شده است پی میبرید روایت گوشه از تاریخ به خوبی شما را دگرگون می‌کند و قدر دین خودتان را بیشتر میدانید این کتاب حب علی را در دل بیشتر میکند ، خواننده را به خوبی میکشد خوب شخصیت پردازی شده و گاهی به تکرار می افتد و قابل حدس میشود.
دوست داشتم داستان ادامه پیدا کند و آخر داستان مفصل تر باشد 
داستان بر اساس واقعیت است و در گروه داستان های تاریخی میگنجد و بسیار بسیار برای روایت تاریخ خوب است

به نظر من گروه سنی مخاطب این کتاب نوجوانان بعد از بلوغ می‌باشد که حوزه های تفکری و نقدی کمی سامان گرفته باشد
        

          دشنام
شاید بتوان گفت یکی از تاریک ترین بخش های تاریخ جهان اسلام و چه بسا تاریک ترین آن دوره ی حکومت بنی امیّه و به صورت خاص دوران حکومت معاویه (علیه الّعن و العذاب) و فرزند فاسقش، یزید است. یکی از ننگین ترین تصمیمات معاویه در این دوره تاریک، وجوب لعن امیر المؤمنین، علی (علیه السلام) بود. به گونه ای که این سنّت شنیع تا سال ها پس از مرگ او در دستگاه بنی امیّه باقی ماند تا آنکه در نهایت عمر ابن عبدالعزیز آن را ملغا کرد. 
کتاب «دشنام»، نوشته ی «سید محسن امامیان» که توسط انتشارات «کتاب جمکران» به چاپ رسیده است، با زبانی داستانی به روایت بخشی از اتفاقات آن دوره می پردازد و با همراه شدن با «زید ابن نعمان» بخشی کوچکی از مصائب آن دوره ی محبان علی (علیه السلام) را روایت می کند. 
در طول داستان به روایت ها و اتفاقات تاریخی گوناگونی اشاره می شود و در برخی صفحات مناقبی از امیرالمومنین (علیه السلام) ذکر شده است که به تنهایی آن کتاب را شایسته ی مطالعه کرده است. 
قال رسول الله (صل الله علیه و آله و سلم) :
«خير اخوتي عليٌّ و ذكر عليٍّ عبادةٌ»

        

          خیلی داستان قشنگی بود 
فقط سبک نوشتن داستان از کلمات سختی به کار برده 

        

          عمرو یکی از هزاران خدمتگزار اموی مامور شده است که به بلاد های تحت فرمان معاویه سفر و پیغام های او را به حاکمان بلاد ها برساند. 
شهر حائل، شهری که حاکمش ظاهرا با امویان است اما خودش، خانواده اش و مردم شهرش همگی جز علویان هستند. دستور جدیدی از معاویه آمده و انجام آن بر همه ی حاکمان واجب شده است،«دشنام دادن به علی و اولاد علی در مساجد و منبر ها» حال نعمان حاکم حائل پیک معاویه را دست به سر و پسر خود را همراه او میکند تا فعلا از آن وادی دور و آنجا را به فراموشی بسپارد. 
زید بن نعمان همراه عمرو سرد و گرم روزگار چشیده و عاقل تر شده است. درد مردمان علوی در دیگر بلاد ها را به عینه میبیند و غصه بر غصه اش افزوده میشود. اما در این راه سخت روز به روز دانشش درباره حضرت علی ع و اصحابش بیشتر میشود. 
عمرو نیز بی آنکه اطلاع داشته باشد نامه مرگ خود و همسفرش را با خود حمل میکند. در آخر این داستان نامه مرگشان مهر میشود؟