وخوب شد که خدا فصلِ دیگری نیافرید تادر ماورای عشق مرگ منتظر زندگی باشد نه زندگی منتظر مرگ...

باد می آید و خاک را می برد آب می آید و آتش را می برد آفتاب می آید و سایه را می برد را سفر می آید و عشق را می برد پیری می آید و سفر را می برد مرگ می آید و شعر را می برد اما سال ها یا سَده ها بعد شعر بر می گردد و مرگ را میبرد

با این همه دورنگری ها خوشاکه درآن جا فاصله برای من هیچ گاه تجربه ی بیهوده ای نبود حتی میان من ومحبوب من!

زیبایی آفتاب درنور خیره کننده ی آن گم شده بود وزیباییِ تو درمهربانی ات پیش از آن ماهِ شب را برگزینم یاگلِ صبح را چه شد که غبارِ سفیدی افق رافراگرفت و سایه ی سردی روی تورا پس بدان ساعت بود که توو آفتاب، هردو زیبا شدید اودرآسمان برای خدا وتو در زمین برای من