در جهانی که ایدئولوژی‌ها بیشتر فریاد می‌زنند تا استدلال کنند، کاپلستون در جلد اول «تاریخ فلسفه سیاسی» یادآوری می‌کند که فلسفه، پیش از آن‌که نسخه بپیچد، می‌پرسد.
او با جراحی‌ای آرام اما عمیق، سراغ زهدان فلسفه‌ی سیاسی غرب می‌رود؛ از افلاطون و ارسطو گرفته تا اندیشه‌های مدرسی قرون وسطی، بدون آن‌که به دام ساده‌سازی عوامانه یا پیچیدگی بی‌حاصل بیفتد.
ویژگی درخشان این جلد، درهم‌تنیدگی تاریخ، الهیات و سیاست است؛ کاپلستون نشان می‌دهد چگونه مفاهیم سیاسی در بستر دغدغه‌های متافیزیکی و اخلاقی رشد کرده‌اند، نه صرفاً در نزاع قدرت‌ها یا قراردادهای اجتماعی.
نویسنده نه در جایگاه قاضی، بلکه چون راهنمایی فروتن، ما را از دلِ آتن تا کلیسای روم می‌برد؛ بی‌آن‌که جانب‌دار باشد، اما هرجا لازم باشد، سکوت نمی‌کند.
اگر به دنبال کتابی هستید که فلسفه‌ی سیاسی را نه صرفاً در قالب نظریات، بلکه در بافت تاریخی و الهیاتی‌اش بفهمید، این جلد، آغازی است شایسته برای سفری دراز.


        

          🔸 تاریخ فلسفه کاپلستون 

یک دوست خوب و فرهیخته ای برای شروع مطالعات فلسفی این کتاب را به من پیشنهاد داد. تاریخ فلسفه ای جامع برای فهم آنچه که در طول تاریخِ فلسفه بر سرِ آن آمده است. من این جلد را ۱۵ بهمن سال قبل شروع کردم و ۱۷ خرداد ۱۴۰۳ تمامش کردم. مقید بودم که روزی چند صفحه با تامل بخوانم. هنوز هم توصیه ام به دوستانی که به هر دلیل فرصت مطالعه ندارند، همین روش است. مطالعه ی پیوسته و مداوم اما کوتاه. حتی روزی یک ربعِ ساعت. در بیانات رهبر انقلاب خواندم که ایشان گفته اند که من کتاب الاغانی ابوالفرج اصفهانی را که چندین جلد است بین ترددهای مشهد به تهران در ایام انقلاب خوانده ام. 
بهرحال برای آنها که دنبال فهم و خردی هستند، یا با آدم ها در محیط آموزشی و تربیتی و... سر و کار دارند، و خلاصه می‌خواهند خودشان تحلیل و بینش و جهانی فکری داشته باشند، خواندن فلسفه و متعاقب آن ، تفلسف و فهم فلسفی، لازم است. 

#معرفی_کتاب 
#فلسفه 
#تاریخ_فلسفه_کاپلستون 
#آخرین_کتابی_که_خواندم