در خودِ پولیس آتن نیز پریکلس طی بیش از سه دهه فرمانروایی به خصوص در سال های پس از به دست آورن موفقیت های نظامی در سال های دهه ۴۶۰ قبل از میلاد به بعد، تدریجاً بدل به یک حاکم مستبد مطلق العنان گردید؛ حاکمی انحصار طلب و فریبکار، جاه طلب و مكار كه بعضاً با صراحت از اغراض استعماری خود علیه مردم غیریونانی سخن می گفت و به بردگی گرفته شدن آنان و خراج گزار و تحقیر و غارت شدن شان را امری طبیعی که نتیجه لیاقت و شایستگی سرشتی آتنی ها است می دانست.

از دیرباز ارسطو، افلاطون و قاطبه متفکران و ساکنان یونان، خود را برتر از غیر یونانیان می دانستند و غیر یونانیان را نسبت به خود، تکامل نایافته و به تعبیری عقب مانده تلقی می کردند و مقام غیر یونانیان را که یونانی ها به آنها «بربر» می گفتند، در این می دانستند که برده یونانیان شوند. غرب یونانی به راستی به این معنا باور داشت که با به بردگی گرفتن غیر غربی ها بر آنها منّت گذارده و ایشان را در جایگاه حقیقی شان قرار می دهد. غرب، با حمله به شرق به دنبال برده کردنِ شرقی ها بود. غرب، تجاوز به آسیا را آغاز کرد تا ولایت خود را بر همه اقوام غیر غربی حاکم نماید. عالم غرب معتقد بود که تحقق این ولایت با برده کردن بربرها محقق می گردد. غرب به سمت شرق حمله کرده بود تا شرق را به بردگی بگیرد و ولایتِ استکباری غرب(استکبار غرب باستان، استکبار کاسموسانتریک بود) را محقّق نماید.

مورخان رومی قرن اول میلادی در روایت ماجرای جنگ ماراتون وقتی به این بخش از ماجرا می رسند، دست به جعل و افسانه سرایی می زنند و دروغی را در خصوص یک دونده مشهور آتنی به نام «فیدیپیدس» عنوان می کنند که هرودوت و دیگر مورخان یونانی هرگز آن را تأیید نکرده اند و ماجرایی تماماً جعلی و ساختگی است. «پلوتارک» (مورخ رومی قرن دوم میلادی) در یک افسانه سرایی بی اساس مدعی می شود که در جنگ ماراتون آن هنگام که نیروهای داتیس به سمت آتن به راه افتادند، میلیتیادس دونده معروف آتنی فیدیپیدس را مأمور کرد که مسافت ۴۲ کیلومتری ماراتون تا آتن را بدود و خبر پیروزی یونانیان در مقابل ارتش هخامنشی را به آتنی ها ابلاغ کرده و بدین سان با تقویت روحیه آن ها موجب مقاومت ایشان در برابر قوای داتیس گردد. پلوتارک، روایتی دراماتیزه از این ماجرای خیالی و جعلی ارائه می دهد و مدعی می شود که فیدیپیدس پس از دویدن چهل و دو کیلومتر مسیر میان دشت ماراتون و آتن، نیمه جان به مرکز آتن رسید و با گفتن عبارت «ما پیروز شدیم» جان سپرد. در سال ۱۸۶۹ دولت یونان و دیگر کشورهای غربی(با تکیه بر همین افسانه بی پایه و روایت جعلی) بخشی را در مسابقات المپیک، تحت عنوان «دو ماراتون»(به مسافت ۴۲ کیلومتر) و بنا به ادعای خودشان به منظور «یادبود» ماجرای این دونده در جنگ ماراتون تأسیس کردند که هنوز هم به عنوان یکی از مسابقات ورزشی در المپیک برقرار است.

به قول ویل دورانت: «آتنیان قرن پنجم نمونه اخلاق ستوده نیستند... [و] از وجدان خود چندان آزار نمی‌بینند. گزنفون در رساله ای که درباره تعلیم و تربیت نگاشته است، صریحاً توصیه می‌کند که در وقت معامله با دشمنان میهن از دزدی و دروغ اجتناب نباید کرد. توسیدید چنین گزارش می‌دهد که مردمان یونان بیشتر دوست دارند که به زیرکی و تیزهوشی موصوف باشند تا به امانت و درستی؛ و ظنّ شان بر آن است که امانت ساده لوحی است. در یونان، یافتن کسانی که از خیانت به وطن امتناعی ندارند آسان است. «پاوسانیاس» می‌گوید: در یونان هیچگاه کسانی که هوس خیانت داشته اند کم نبوده اند... در میان یونانیان آداب اجتماعی و مذهب، اعمال فاتحان جنگ را محدود نمی کند. حتی در جنگ های داخلی معمول آن است که شهر مغلوب را غارت کنند، زخمیان را بکشند، زندانیانی را که فدیه نمی پردازند و نیز اسیران غیر نظامی را به قتل رسانند یا برده کنند، شهرها و درختان میوه و محصولات زراعتی را بسوزانند و هر چه را که زنده است معدوم سازند و تخمی باقی نگذارند که در آینده سر بر آورد.»