جاسوسی، بازجویی، شکنجه، خیانت، اخوان المسلمین، مصر... عناصری که همزمان هم روح و روان خاورمیانه را شکل داده اند و هم آن را رنج می دهند و می آزارند. نجیب محفوظ، برنده جایزه نوبل ادبیات، روح مصر را چنان توصیف می کند که هر انسانی می تواند آن را احساس و درک کند و دردهای مردمش را چنان به تصویر می کشد که خواننده نیز آن ها را تا مغز استخوانش حس می کند.

از این که کشور و سرزمینم داشت جایگاه خودش را پیدا می کرد، کاملاً حیرت زده بودم. به رغم همه مسیرهای اشتباهی که رفته بود، در زمینه قدرت و نفوذ همیشه در حال گسترش و بزرگ تر شدن بود. همه نوع کالایی را تولید می کرد؛ از سوزن گرفته تا موشک. روند و مسیری خارق العاده و انسانی را در زندگی ها منتشر کرده بود. اما چه فایده اگر مردم آن قدر سست و مظلوم باشند که به اندازهٔ پشه ای ارزش نداشته باشند؟ چه فایده اگر مردم هیچ گونه حقوق شخصی، آبرو و امنیتی نداشته باشند؟ و چه فایده اگر مردم به دست بزدلی، ریاکاری و بیچارگی خرد شوند؟