من دیوید آلموند را با کتاب «اسکلیگ» شناختم و بعد از اون کتاب، پارسال «چشم بهشتی» رو خوندم. گرچه چشم بهشتی هم خیلی خوب و عجیب بود، اما جای یگانه‌ای که اسکلیگ در قلبم داره رو نگرفت. آتش‌خوارها هم همینطور بود. گرچه موضوع جالبی داشت و از دیدگاه جالبی نشون می‌داد که زندگی ما به طور کل در مقیاسی بزرگ ارزش چندانی نداره و بنابراین همین لحظات کوچکی که کنار هم می‌گذرونیم شاید مهم‌ترین چیزی باشه که داریم، اما باز هم برای من اسکلیگ همیشه مقدس‌ترین کتاب دیوید آلموند باقی می‌مونه.