رواقی یکی از مکاتب فلسفی مهم در دوران یونان و روم باستان است که تأثیر عمیقی بر تفکر غربی گذاشته است. این مکتب در قرن سوم پیش از میلاد توسط زنون رواقی (Zeno of Citium) در آتن بنیان نهاده شد و بعدها توسط فیلسوفانی مانند اپیکتتوس، سنکا و مارکوس اورلیوس گسترش یافت
اصول اصلی مکتب رواقی:
رواقیون معتقد بودند که انسان باید بر احساسات و امیال خود مسلط شود تا به آرامش درونی (آتاراکسیا) برسد
تفکیک بین امور قابل کنترل و غیرقابل کنترل:
 قابل کنترل: افکار، اعمال و واکنش‌های خودمان.  
  غیرقابل کنترل: وقایع خارجی، نظرات دیگران و سرنوشت.  

 تمرکز بر آنچه در اختیار ماست، کلید زندگی خوب است

رواقیون به جبرگرایی معتدل معتقد بودند و می‌گفتند باید با جهان هماهنگ شد، چرا که طبیعت بر اساس قانون عقل (لوگوس) اداره می‌شود
از نظر رواقیون، فضیلت (شجاعت، خرد، عدالت و خویشتنداری) تنها چیزی است که واقعاً ارزشمند است و ثروت، شهرت یا لذت، امور بی‌اهمیتی هستند
رواقیون به زندگی اجتماعی و مسئولیت‌پذیری در قبال دیگران تأکید داشتند. مارکوس اورلیوس، امپراتور روم، در کتاب تأملات خود بر این موضوع تأکید کرده است
در این کتاب، بصورت جزئی و کوتاه به مقایسه رواقی با اپیکوری هم پرداخته
منطق دو ابزار دارد:
۱.بلاغت (اتوریک)
۲.جدل (دیالکتیک)
از دیدگاه منطقی هم نویسنده فلسفه رواقی رو تحلیل میکند

رواقیگری در عصر جدید نیز طرفداران زیادی دارد و در روانشناسی مدرن (مانند درمان شناختی-رفتاری CBT) تأثیر گذاشته است. کتاب‌های معاصر مانند "هنر زندگی رواقی" (ویلیام اروین) و "رواقیگری برای زندگی امروزی" (ماسیمو پیلیوچی) این فلسفه را به زبان ساده توضیح می‌دهند

کتاب جزو دانشنامه استنفورد شماره ۷۴ است و کمی سخت خوان بنظر میرسد و برای شروع شناخت رواقیان مناسب نیست
کتاب "تأملات" مارکوس اورلیوس یا "نامه‌های سنکا" برای شروع گزینه های بهتری هستند