درِ جهنم برای نشرهای بدون ویراستار که گفته بودم..؟ رهایش کنید. این یکی کتاب اصلا نصفه، وسط خاطره تمام شد!
سال ۷۵ اولین چاپش بوده. کتاب خاطره‌های یک پزشک بوسنیایی است که همراه با گروهی از مجروحین برای درمان به ایران آمده‌اند. اما از یک جای کتاب ناگهان راوی عوض می‌شود. بعد هی راوی عوض می‌شود و همه جا از شواهد متن باید بفهمیم که این خاطره‌ی همان آدم قبلی نیست. 
دفتر ادبیات مقاومت حوزه هنری..! 
        

          تمام شد با عمیق‌ترین احترام‌ها و سوزان‌ترین اشک‌ها برای مردم مظلوم بوسنی...

یادداشت‌های یک جراح بیست‌ونُه ساله از جنگ بوسنی . هریس حسین‌آگیچ در بیمارستان توزلا -شهری نسبتاً امن در شمال شرق بوسنی -کار می‌کرد و وقتی قرار شد صد مجروح بوسنیایی برای مداوای بیشتر به تهران انتقال داده شوند، او پزشک مسئول این کاروان درهم‌شکسته شد.
کتاب به حد کفایت دردناک هست و ترجمهٔ ضعیف و ویرایشِ -عملاً -ناموجود خواندنش را سخت‌تر هم می‌کند. دو-سه یادداشت آخر هم از زبان و دید هریس نوشته نشده. راوی‌اش رزمنده‌ای بوسنیایی، مترجم کتاب یا شخص نامعلوم دیگری است که باید به حدس و گمان هویتش را دریابیم. علاوه بر این کتاب ته هم ندارد. تقریباً وسط یکی از همین یادداشت‌های مجهول‌الراوی ناگهان به پایان می‌رسد. خلاصه که حیف است این روایت‌های مستند که ارزش وقایع‌نگارانهٔ بالایی دارند چنین پرداخت و تدوین ضعیفی داشته باشند.