آراگورن فریاد زد: «مردگان کوهستان! به ندای پادشاهان پاسخ دهید! من وارث ایزیلدورم و شما را به پیمان‌تان فرا می‌خوانم. به عهد خود وفا کنید و یا برای همیشه در این جهان بی‌قرار بمانید!

حلقه ای سه برای پادشاهان الف در زیر کنبد نیلی ، حلقه ای هفت برای فرمانروایان دورف در زیر تالارهای سنگی ، حلقه ای نه برای آدمیان که محکوم به مرگ اند و فانی ، و یکی از برای فرمانروای تاریکی بر سریر تاریکیش ، در سرزمین موردور ، و سایه های آرمیده اش. حلقه ای است از برای حکم راندن ، حلقه ای است از برای یافتن ، حلقه ای است از برای آوردن ، و در تاریکی به هم پیوستن ، در سرزمین موردور ، و سایه های آرمیده اش.

هر چه از طلاست ، درخشان نیست ؛ و هر که سرگردان است ، گمگشته نیست ؛ آنکه پیر است و نیرومند ، پژمرده نمیشود ، ریشه های عمیق را سرما نمیزند ، از خاکستر ها آتش بر خواهد آمد ؛ نوری از تاریکی بیرون خواهد آمد ؛ تیغ شکسته باید که نو شود ، تاج از کف داده باید که پادشاه شود.

+ من نمیتونم اینکار رو انجام بدم سم. - میدونم همه این‌ها اشتباهه… راستش ما اصلا نباید اینجا باشیم؛ ولی هستیم… درست مثل داستان‌های بزرگه آقای فرودو اونایی که واقعا مهم بودن… پر از تاریکی و خطر… و بعضی وقتا دلت نمیخواست آخرشون رو بدونی… چون چطور میتونست پایان خوشی داشته باشن؟ چطور دنیا میتونست برگرده به قبل وقتی که این همه اتفاقات بد افتاده؟ اما در آخر این فقط یک چیز گذراست… این سایه، حتی تاریکی باید بگذره… یک روز جدید خواهد اومد و وقتی خورشید میدرخشه، از همیشه درخشان تر خواهد درخشید. این‌ها داستان‌هایی بودند که باهات موندن. اونا معنی ای داشتن حتی اگه اونقدر کوچیک بودی که بفهمی چرا؛ ولی من فکر میکنم، اقای فرودو، من میفهمم، من الان میفهمم… مردمی که تو اون داستان ها بودند کلی فرصت داشتن که برگردند (تسلیم بشن) ولی اونا اینکار رو نکردن… اونا به حرکت ادامه دادن… چون اونا به یه چیزی تکیه کرده بودن. + ما به چی تکیه کردیم سم؟ - اینکه توی این دنیا مقداری خوبی هست اقای فرودو... و ارزش جنگیدن براش رو داره.