کتاب حاضر نوشته لئون تولستوی در سال 1897، به مبارزه با نظریات زیبایی شناسانه ای می پردازد ک هنر را با اصطلاحاتی چون خوبی، حقیقت و به خصوص زیبایی تعریف می کنند.از نظر تولستوی هنر در زمان وی رو به فساد و انحطاط یود و هنرمندان نیز در سردرگمی و گمراهی بودند.این کتاب نظریات زیبایی شناسانه ای را که در اواخر قرن هجدهم و در طول قرن نوزدهم به کمال رسیدند،بسط می دهد و آرای واقع کرایانه که از زمان افلاطون بنیان نهاده شد و به آرای تقلیدی به عنوان مهم ترین موضوع توجه تولستوی هنر را از غیر هنر و لذت را به هم پیوند می دهد،نقد می کند.
تولستوی هنر را از غیر هنر (هنر جعلی) جدا می کند.هنر باید یک ارتباط احساسی مشخص بین هنرمند و مخاطب ایجاد کند.طوری که مخاطب ایجاد کند.طوری که مخاطب را تحت تاثیر قرار دهد.بنابراین هنر واقعی باید ظرفیت لازم برای متحد کردن مردم از طریق ارتباط را داشته باشد.