در جهان داستان نویسی آمریکای لاتین،بعد از انتشار آثار بورخس،کمتر نوشته قابل اعتناعی می توان یافت که برای دورشدن از واقعیت گرایی عینی  توانسته باشد از جادو و ابداع خیال سازی های بورخس،از نخستین پیشتازان سده بیستمی این نوع،چندان فاصله گرفته باشد،زمان جاودانگی،مرگ ویژگی های شخصیت آدمی و دوگانگی اش،جنون،درد،تقدیرهمه و همه،درون مایه های اصلی آثار غنایی_ماوراءطبیعی بورخس اند که ما با آنها در قالب حکایت های رقت انگیز با مصیبت بار رو به رو می شویم و بدون پیدا کردن فرصتی برای راه حل خود را بی درنگ مانند اسیری چاره ناپذیر در آیینه هزار توی آن می یابیم .قالب ابداعی او ار نمی توان به زور در جغرافیا فرهنگی خاصی گنجاند؛وسعت دامنه اش به اندازه ای است که سرتاسر جهان را در می نوردد و عمق آن به یمن نامتناهی بودنش فراتر از گستره ای است که بستر تاریخ اندیشه ها را می سازد،اندیشه هایی که نسبت انسان با کائنات را رقم می زند.