دیوان اشعار عطار نیشابوری، دربرگیرنده قصاید، ترجیعات، فتوت‏نامه منظوم و غزلیات وی است. شعر عطار که با الهام از مفاهیم و داستان‏های قرآن و روایات و تمثیلات و حکایات سروده شده، از نمونه‏های برجسته شعر عرفانی به شمار می‏رود. وی در مثنوی‏های خود، بیش تر تحت تأثیر مثنوی‏های سنایی است. سبک بیان عطار، ساده و طبیعی و بیان کننده آرمان‏ها، دردها و رنج‏های روحی انسان‏هاست. در مقدمه، منابع و مآخذ و چگونگی بهره‏گیری از آن ها ذکر شده است. قدرت داستان‏پردازی عطار در این مقدمه، مورد بررسی قرار گرفته است.