پیمان هوشمندزاده در مقام داستان نویس تجربه­هایی خاص و جدی
داشته است. او بعد اقبال گسترده­ی مجموعه داستان­ها کردن در میانه­ی
دهه­ی هشتاد، چند کتاب دیگر نیز منتشر کرد که هر کدام به نوعی امتداد
مسیری بودند که او در ها کردن پی­ریزی کرده بود. جدیدترین مجموعه
داستان او، روی خط چشم، شامل ده داستان کوتاه است که از منظر
ساختاری به هم وابستگی دارند اما مستقل از هم خوانده می­شوند. در
داستان­های این کتاب جهان مرموز طنزآلود هوشمندزاده در رابطه با
انسان و اشیا و مهم­تر از همه در ایجاز زبانی­اش آشکار می­شود. در هر
داستان امری به ظاهر پیش پا افتاده کل متن را به تسخیر خود در می­آورد و
موجب حرکت انسانش می­شود و به سوی نوعی مینیمالیسم در زندگی،
مینیمالیستی که در اعماقش جریان ممتد زیستن با بحران دست و پنجه
نرم می­کند و طنین آرام و در عین حال موثرش به آهستگی به گوش
مخاطب هوشمندزاده می­رسد. هر کدام این ده داستان درون مایه­ای که
درش خونسردی راوی موج می­زند و نیشخندش به جهان و ماجراهایش. و
این شاید بزرگ­ترین نفرین هوشمندزاده­ی نویسنده است؛ پوزخندی که
انگار بر جهان او ترسیم شده و مخاطبش را نشانه رفته است.­