« اللّهُمَّ اشرَح بِالقُرانَ صَدری، وَ استَعمِل بِاالقُرآنِ بَدَنی، وَ نَوّر بِالقُرآنِ بَصَری، وَ اَطلِق بِالقُرآنِ لِسانی، وَ اَعِنّی عَلَیه ما اَبقَیتَنی، فَاِنّهُ لا حَولَ وَ لا قُوَّة اِلاّ بِکَ»(بحارالانوار،ج 89، ص 206 و 207)

بار خدایا! سینه ام را با قرآن گشاده گردان، جسمم را با قرآن به خدمت بگیر، چشمم را با قرآن نورانی نما، زبانم را با قرآن گویا کن، و تا زنده ام مرا در راه قرآن یاری کن، که هیچ نیرو و قدرتی جز تو نیست.


        

          قرآن را با ترجمۀ استاد مهدی الهی قمشه ای ـ البته نه این نسخه با خط عثمان طه ـ از دوران کودکی روی تاقچۀ اتاق مهمانی، یعنی همان جایی که مادرم نمازش را می خواند، به یاد دارم.

هر بار مشکل اساسی و بزرگی زندگی مرا به هم ریخته؛ بدون تعارف و نمایش (شوآف!) این خدا بوده که در پناه قرآن و نماز دستم را گرفته و نگذاشته ـ من که تا لبۀ پرتگاه رفته بودم ـ بیفتم پایین!

من با قرآن از نوجوانی انس داشتم؛ اما در طول زندگی ارتباط من با قرآن چند بار متحول شد و تغییرات اساسی بر من گذاشت. و این ارتباط چند بار دچار نوعی دگردیسی شد تا به امروز که اینجا هستم.

در طول زندگی؛ از دست دادن مادر، پدر، فرزند و گرفتاری های بسیار دیگر، از جملۀ آن مشکلات بودند که با لطف خدا آنها را پشت سر گذاشته ام و امروز هنوز که هنوز است، نفس می کشم و از مواهب خدادادی، در زندگی کنار خانواده لذت فراوان می برم و بخش عمده ای را مدیون قرآنِ عزیز و جان هستم!

کم آوردم و قرآن خواندم، گفت نگران نباش! خدا هوای بندگانش را دارد و کمکت می کند!
از دست دادم و قرآن خواندم و گفت؛ همه رفتنی اند و تنها خداست که می ماند و او به بندگانش رئوف و مهربان است!
دلم را شکستند و اشک ریختم و قرآن خواندم. گفت دل های شکسته پیش خدا عزیزند، ببخش و ببخشای و خداگونه رفتار کن! اینها چون خودت بندگان منند و برایم عزیزند! به خاطر من بگذر!
و ...

من به این نتیجه رسیده ام که؛ اگر پرسشی داشته باشی، خدا در قرآن پیش از اینها پاسخت را داده. چشم دلت را باز کن تا آشکارا ببینی و پاسخت را دریابی.

و اگر ادامه دهی به خیلی چیزهای دیگر می رسی که باید ببینی و درک کنی و گفتنی نیست! 

برای همۀ شما تجربه های ناب و دوست داشتنی با قرآن آرزو می کنم. چنان که خیلی ها داشته اند و خیلی ها هم دارند. چنین باد!