خشم آشیل و ماجراجویی اولیس: دو روی سکهٔ سرنوشت بشر!

ایلیاد: حماسه‌ای از خشمِ ویرانگر و غرورِ مرگبار  جایی که یک نبرد شخصی (آشیل و هکتور) سرنوشت ترویا را رقم می‌زند. هومر به ما یادآوری می‌کند: «"انسان‌ها، چه قهرمان باشند چه سرباز، بازیچهٔ خدایان و هیجان‌های خودند."» 

ادیسه: سفرِ بی‌پایانِ هوش و امید  اولیس با حیله‌گری از مهلکه‌ها می‌گریزد، اما واقعاً به دنبال چیست؟ «"طنز تلخ زندگی: گاهی ده سال جنگیدن آسان‌تر از ده سال یافتن راه خانه است!"»

چرا بخوانیم؟  
برای دیدنِ قدیمی‌ترین داستان‌های بشری که هنوز هم هر سطرشان تازه است: از (عشقِ اندروماخه به هکتور) تا (وسوسهٔ سیرن‌ها) گویی هومر هزاره‌ها پیش، تمام آنچه را ("انسان بودن")معنا می‌دهد، در این دو حماسه فشرده است!  

 پ.ن:
«"پس از خواندن، متوجه خواهید شد که تمام فیلم‌ها و کتاب‌های ماجراییِ دنیا، وامدارِ همین دو متن کهن‌اند!"»  

آیا شما هم حاضرید به جای جنگیدن مثل آشیل، سفرِ بی‌پایانِ اولیس را انتخاب کنید؟