جزئیات فعالیت

      پایان حدیث ششم، در باب حب دنیا...
چقدر این بخش رو دوست داشتم... اصلا قلب آدم با خوندنش یه طوری میشه...
حدیث اصلی:
«كسى كه صبح و شام كند در حالی که دنيا بزرگ‌ترين همّ او باشد، قرار دهد خدا فقر را بين دو چشمش؛ و در هم كند كار او را؛ برخوردار نگردد از دنيا مگر آنچه قسمت شده است براى او. و كسى كه صبح و شام كند در صورتى كه آخرتْ بزرگ‌ترين همّ او باشد، قرار دهد خدا بى‌نيازى را در دل او، و گرد آورد براى او كار او را.»

کلا همه‌ش قشنگ بود، این تیکه‌ها فقط به عنوان مثاله:
«هر چه به اين عالم به نظر عظمت و محبت نگاه كنى و قلبت علاقه‌مند به آن شود به حسب مراتب محبت، احتياجات زياد شود و فقر در باطن و ظاهر تو نمايان شود، و امورت متشتّت و درهم شود و قلبت متزلزل و غمناك و خائف شود، و امورت بر وفق دل خواه انجام نگيرد، و آرزو و حرصت روزافزون گردد و غم و حسرت بر تو چيره شود و يأس و حيرت در دلت جايگزين گردد.»

«سَمِعْتُ أبا عَبْدِاللّه - عليه السلام - يقولُ: مَنْ تَعَلَّقَ قَلْبُهُ بِالدُّنْيَا، تَعَلَّقَ قَلْبُهُ بِثَلاَثِ خِصَالٍ: هَمٍّ لاَ يَفْنَى، وَأَمَلٍ لاَ يُدْرَكُ، وَرَجَاءٍ لاَ يُنَالُ»