یادداشت‌های العین (5)

          با مطالعه ی این کتاب هنوز قائلم که امثال این بزرگواران درست شناخته نشدند...
ابتکارات و نظرات شهید صدر باید شناخته بشود...
        

          نظرات رو خوندم اما یکم نظر من متفاوته .
ما معمولا درگیر داستان می شویم ، خصوصا این داستان که گیرایی زیادی داشت و منو تا اتمام داستان یک جا نشوند ، اما درگیر این نمی شویم که نویسنده با تمام حرفهایی که زد ، آخرش چه چیزی رو می خواست بگه.
البته هنر رمان همینه که تو داستان را بپزی و هر چقدر هنرمندانه پشت سرهم سوژه ها رو بچینی ، مخاطب تو بیشتر پای کتاب تو خواهد نشست ، چه اینکه کتاب هایی رو در ابتدای خواندنش رها کردیم و ادامه ندادیم. از این جهت قلم گیرای داستایوفسکی قابل تحسینه .

حقیقت اینه که عشق در اینطور کتابها طولانی مدت نیست. زمان داستان شاید کمتر از یک سال بود ، که نبود . اون‌ لحظاتی که غرور کنار میره و منیت تو عشق شکست میخوره ، آدم دوست داره داستان جذاب تر بشه ، اما چرا خودکشی ؟ چون عشق در این جور مواقع باید بمونه و الا دوباره همه چیز برمیگرده به زمان قبل. اینجا دین هم به داد هیچ کس نمی‌رسه و حرفی برای گفتن نداره و اون هم تازه محکومه ، همون جایی که سمبل مریم مقدس را هم در آغوش می گیره و به مرگ تن میده...

حقیقتش احساس می کنم معنای زندگی چیزیه که همه ازش فرار می کنند ، حتی داستایوفسکی...

ما با شکست ها و احساس حقارت ها و نیستی ها و نشدن ها احساس میکنیم به معنا دست یافته ایم ، البته اشتباه هم پیش نرفته ایم اما اینها فقط پیش فرضند و خصوصیت طبیعی دنیا، اما انسان دیر میخواهد بفهمد و با سرگرمی هایش درگیر است.

نمیدانم...
        

          دلم برای مولا سوخت. گاهی هم لا به لای امتحانات داستان ، باختم...
این کتاب ، غم نامه ی تلخی بود که هم دوست داشتم زود تمام بشود و هم اینکه با مولایم بیشتر زندگی کنم...
و این غربت هنوز هم هست و با تمام وجود احساس می شود ، آنهم غربت امام عصر است ...
        

          خاندان صدر همیشه برای من یک برجستگی خاصی داشته اند. آشنایی من هم از این خاندان بر می گردد به زمان در گذشت آیت الله شاهرودی. ابهام من از آنجایی شروع شد که گفتند ایشان شاگرد شهید صدر بودند و شهید صدر اصلا کیست ؟ به کتابفروشی رفتم و چند کتاب از آثار شهید را خریدم و شروع به خواندن کردم . حرفهایی درون کتاب بود که هنوز بوی تازگی میداد و کسی چاره اش نکرده بود. از آن سال که نزدیک ۶ سال می گذرد ، افتخار می کنم که با این ها آشنا شدم ولی تاسف می خورم که دیر آنها را شناختم.

کتاب حاضر خواندنی است ؛ چون راوی صادقانه نشسته و سخن می گوید . خانم صدر خیلی خوش حرف است ، خوش بیان ، خیلی هم معتقد. نمیدانم را به آسانی می گوید ، با مولف راحت است و گویا دخترش نشسته و از او سوال می کند. مولف از حرکات بدن خانم صدر می گوید و تصویر سازی خوبی انجام گرفته.
پاورقی های خانم نقوی خیلی خوب است ، توضیحات کافی و وافی.

نمیخواهم کتاب را نقد کنم ، اصلا به آن فکر نکردم . بنظرم این کتاب برای کسی که دلش می خواهد که بخواند زیباست ، وقتش تلف نمی شود  و... .