ولی من خلاف اینو خوندم، منابع شاهنامه یا ادبیات شفاهی بود، یا هم شاهنامه منصوری و غیر از این دو تا منبع دیگر منبعی در متن شاهنامه ذکر نشده، اینکه فردوسی رو بزرگترین داستان سرا می دانید و از طرف دیگر دانش آن را وابسته به منابع عربی می دانید پارادوکس به نظر می آید، حالا در بعضی جاها به فردوسی ایراد گرفته‌اندکه بعضی ابیات آن دارای ضعف است، اکثر دانش‌پژوهان و شاهنامه شناسان به این سوال پاسخ می دهند که درمنبع شاهنامه به همان طریقه آمده است و فردوسی در آن دخل و تصرف نکرده است و این نشانه امانت داری اس 

منابع فردوسی تا جایی که من میدونم کتاب خداینامگ بوده که در اواخر دوره سلسله ساسانیان نوشته شده بوده و بعد شاهنامه منصوری و ابیات دقیقی و بعد داستان هایی که سینه به سینه از دهقانان نقل میشده...
فردوسی مورخ نبوده اما قصد داشته همون داستان ها وچیزهایی که از تاریخ ایران مونده بوده رو به زبون فارسی حفظ کنه ...اینکه اصل کتاب خداینامگ وجود داشته یا ترجمه ابن مقفع رو استفاده کرده رو دقیق اطلاع ندارم...
اما چیزی که مشخصه اینه که منابع فارسی به شدت کمیاب و نایاب بوده... 

و این رو هم در نظر بگیرید که ما داریم درباره دوره ای صحبت میکنیم که عرب ها و دین اسلام در همه جا گسترده شده و شاهان ایران هم با تایید خلفا شاه میشدن( هرچندظاهری) و زبان عربی و تکلم به زبان عربی هم یه نوع فضیلت بوده مثل انگلیسی امروزه و زبان فارسی بسیار مغشوش و درهم بوده وکلا ایرانی و فارسی صحبت کردن باعث تحقیر...
احادیثی بوده تحت این عنوان که زبان عربی زبان اهل بهشت و زبان فارسی زبان اهل جهنمه...درهمچین فضایی فردوسی دست به یک مبارزه کاملا فرهنگی میزنه و کاملا عادی یه که منابع و کتاب های فارسی 

کم و نابود شده باشه...
ایرانی موالی بود و برده اعراب... موالی نماز نداشت و اگر عربی در حال حمل باری میبود و ایرانی رد میشد باید اون بار رو از عرب میگرفت و میبرد براش... در این فضا شاهنامه سروده میشه تا بگه نه تنها این زبان ، زبان جهنم نیست بلکه همینقدر زیباست... نه تنها ایرانی برده نیست بلکه همچنین پیشینه ای داشته...
وقتی سروده شد تونست جهان رو تکون بده به صورتی که اعراب از اون به عنوان قرآن عجم یاد کردند و سعی کردن با حمزه نامه ها و اسکندرنامه ها ( که فاتح ایران بود ) جلوی شاهنامه قد علم کنن..