لحظه‌ای که عموی شاه برای نجات آن برده شمشیرش را تقدیم کرد، به‌حق شرافت را جلوه‌ای تمام‌عیار بود، لحظه‌ای خلق کرده بود یگانه. 
سندرسون در غافل‌گیر کردن مخاطب با خطوط داستانی مهارت دارد و البته این مهارت مانند مارتین با کشتن و زبون کردن شخصیت‌های داستانی نیست. 
به نظرم بهترین کتابی از سندرسون بود که تابه‌حال خوانده‌ام. شخصیت برده را چنان ماهرانه ذره‌به‌ذره توصیف کرده بود و چنان خوب تحولش را ذره‌ذره نشان داده بود که مخاطب به‌یقین همذات‌پنداری می‌کرد. همچنین شخصیت مرد پیر (عموی شاه) را.
ایده‌های خلاقانهٔ سندرسون همیشه چیزی برای متحیر کردن دارند.