یادداشت فهیمه پورمحمدی

        من هری پاتر را اولین بار ده، یازده ساله بودم که خواندم و وقتی شروع کردم دو، سه جلدش منتشر شده بود. برای هر جلد بعدی یکی دو سال انتظار کشیدم تا هجده سالگی که جلد هفتم آمد و تمام شد. خب مشخص است که این انتظارهای یکی دو ساله را با مطالعه‌ی هزارباره‌ی جلدهای دیگر سر می‌کردم و مثلاً جلد اول را انقدر خوانده بودم که کتاب کاملاً ورق ورق شده بود.
اما از بد روزگار کتاب‌های هری پاترم، مثل خیلی از کتاب‌های دیگر کودکی و نوجوانی، نصیب برادر کوچکترم شد و خودم ندارمشان... پاترهد درونم از این وضعیت اصلاً راضی نیست و جای خالی کتاب‌ها را هر چند وقت یکبار نشانم می‌دهد. مخصوصاً حالا که پسر کم کم بزرگ می‌شود و چند سال دیگر به سن هری‌پاترخوانی می‌رسد.  
و خب اگر قرار باشد مجموعه را برای خودم و پسر بخرم، کدام ترجمه؟ ترجمه‌ی کتابسرای تندیس که نوستالوژیک است، اما یک عالم ایراد تلفظی دارد یا ترجمه‌ی پرتقال؟ پس هری پاتر و سنگ کیمیا را خریدم تا با سنگ جادو مقایسه کنم و تصمیم بگیرم. 
راستش ترجمه‌ی آرزو مقدس تمام تلفظ‌ها را درست آورده: دورسلی شده درزلی، رون شده ران و هرمیون شده هرماینی، اما از آن طرف بعضی معادل‌های انتخاب شده هم متفاوتند: مثلاً پاتیل شده دیگ، تغییر شکل شده دگرگون‌سازی، وردهای جادویی شده افسونگری، معجون‌ها شده معجون‌گری، مدافع شده چوبزن، جستجوگر شده جوینده، پیام امروز شده پیام‌آور روز و ... که خب چشم و گوش من به این معادل‌ها عادت ندارد و تا اواسط کتاب ترجمه‌ی کتابسرای تندیس را ترجیح می‌دادم. اما بعد بخش‌هایی از دو ترجمه را با متن اصلی مقایسه کردم و دیدم ترجمه‌ی آرزو مقدس نه تنها روان‌تر است که به متن اصلی نزدیک‌تر هم هست.
این مسئله را که بگذارید کنار صفحه‌بندی قشنگ و کیفیت چاپ نشر پرتقال و وردنامه‌ی انتهای کتاب، تصمیم گرفتن آسان‌تر می‌شود؛ مخصوصا اینکه دوست ندارم ترجمه‌ی جام آتش ویدا اسلامیه را بدهم دست پسر که خدای نکرده با دیدن وردهای فارسی تراماتایز شود.