یادداشت فاطمه مجاب

        مستاجر اونطور که فهمیدم اثر مهمیه (رومن پولانسکی از روش یه فیلم هم ساخته)، اما من نتونستم چندان باهاش ارتباط برقرار کنم. وقتی تو داستانی اتفاقات عجیب و غیرمنطقی میفته و این شک هم وجود داره که اینا توهمات شخصیت اصلی هستن، من منتظرم نویسنده بهم نشون بده بالاخره واقعیت چیه. اگه تو واقعیت این اتفاقا داره میفته دلیل و منطقش رو نشونم بده، و اگه هم توهماته واضح‌تر بگه.
من تا آخرین فصل کتاب به خیالی بودن اتفاقا شک نکردم که از جهتی این می‌تونه نقطه قوت کتاب باشه، اما حتی با اینکه صفحات آخر کم‌کم قضیه داشت دستگیرم می‌شد و حتی تونستم پیچش نهایی رو حدس بزنم، تموم که شد بازم گیج بودم که خب بالاخره چی شد؟ واقعا خیال بود؟ چقدرش؟
خوندن مقدمه‌ی کتاب (که البته با توجه به هشدار اسپویلی که داشت، بعد از تموم شدن داستان بهش برگشتم) تا حدی کمک کرد گیجی‌م برطرف بشه. اما همچنان حس می‌کنم سوالاتی بی‌جواب موندن.
تو فیلمایی که با سوژه‌ی پارانویا و شیزوفرنی دیدم، کارگردانی طوری بوده که بیننده بالاخره یه جایی به‌قطع متوجه می‌شه چه چیزایی توهمات شخصیت اصلیه و چه چیزایی واقعیته (مثلا صحنه‌ها رو همزمان از دو زاویه دید می‌بینیم)، اما تو کتاب شاید نشون دادنش سخت‌تره.
بازم می‌گم، شاید تمام این چیزی که به نظر من اشکال کتاب بود به نظر عده‌ی دیگه‌ای نقطه قوتش باشه. من فقط نظر شخصی و غیرتخصصیم رو نوشتم.