یادداشت سمیه شاکریان

                
عشق در دوره نوجوانی را می‌توان  به عنوان علاقه به شخص دیگر، نزدیکی، عشق، همدلی، پشتیبانی، روابط عاطفی و روابط فردی تعریف کرد. نوجوانان عاشق شده معمولاً رویاپردازی، تغییرات در شخصیت و خوشبینی را تجربه می‌کنند. مرضیه نفری خالق اثر شب های بی ستاره، درونمایه عشق دوران نوجوانی را همچون ادویه ای، در طعم داستان رئالش آورده است. داستانی که در طول سال های جنگ رخ می‌دهد و از تجربه زیسته نویسنده  در دوران پشتیانی های پشت جبهه حکایت دارد. ستاره داستان، به سبب شیطنت های دوره نوجوانی، دچار تنش ها و تضادهایی با خانواده خود شده و تلاش دارد به شخصیت محبوبی بدل گردد. این تضادها تا صفحات پایانی کتاب، ادامه دارد  و از آنجا که باز بان خود ستاره کتاب را می‌خوانیم مسائل آنقدر برای او بزرگ است که حل کردنشان، سختیهای زیادی را به او و خانواده اش تحمیل می‌کند. او حتی در عشق ورزیدن نیز سر نترسی دارد، تا جایی که  به نامه نگاری می‌رسد و برای او دردسر هایی را به دنبال دارد. شخصیت ها در این داستان، از یک زندگی معمولی دهه شصتی برخاسته اند و این موضوع، مخاطب  آشنا با آن دوران را  به همذات پنداری وا می‌دارد. در دل  خرده روایت های عاشقانه  ستاره و دردسرهای دوره نوجوانی  است که ما از موشک باران ها، جنگ زدگی، شهادت مردم،  تهیه لباس،  دارو  و گوشت  و ... برای رزمندگان آگاه می‌شویم و البته به دغدغه های خواهران ستاره نیز می‌پردازیم. نکته مهم دیگری که در این کتاب به آن توجه شده است، موضوع وجود فردی بیرون از خانواده به منظور حمایت از نوجوان است. عمه ستاره و خانم فهمیمی، کسانی هستند که علیرغم وجود فاصله سنی با ضخصیت داستان، به خوبی او را شناخته و به کمکش می‌آیند. اما همه این یاری رسانی ها غیر مستقیم است. آنجا که عمه دست می‌گذارد روی شانه ستاره و می‌گوید: حسابی بزرگ شدی ها. ماشالله به این بازوها" و یا جایی که خانم فهمیمی به ستاره مسئولیت می‌دهد، از خط دختر، و از قدرتی که در انجام کارها دارد، صحبت کرده و با او در شروع دوران بلوغش همدردی می‌کند. 
گرچه این کتاب به مشکلات دوران نوجوانی می‌پردازد اما بیشاز هر چیزی به پدر ومادرها و معلمین، دغدغه های دوره نوجوانی را که خیلی از آنها را فراموش کرده ایم به یادمان می‌آورد. 
رمان شبهای بی ستاره  در سال 1395 و در  ۱۶۵ صفحه  توسط انتشارات شهرستان ادب به چاپ رسیده است.