این روزها دارم کتاب "آیینه‌تمام‌نما" از آیت‌الله حائری شیرازی رو می‌خونم. قطره‌قطره می‌خونم‌ که تموم نشه. 
توی این کتاب درباره فلسفه صد لعن و سلام مطالبی خوندم👇

#عاشورا، فرصت فکر کردن است.
چرا صدبار لعن را تکرار می‌کنید⁉️
برای اینکه دست‌کم به آن فکر کنیم و بیندیشیم.
چرا صدبار سلام می‌کنیم⁉️
برای اینکه شاید یکی‌اش از روی #فکر گفته شود.
چرا در مسجد جمکران صدبار "ایاک بعبد و ایاک نستعین" می‌گوییم⁉️
یعنی اینجا را بکاوید. مساله‌ی شما اینجاست.
چرا در زیارت عاشورا باید صدبار به اهل نماز و اهل قبله نفرین کنید⁉️
برای اینکه #نماز را بشناسید.
نماز بی‌فکر همین بدبختی‌ها را می‌آورد.
اشقیای کربلا همه چیز داشتند، ولی عقل نداشتند.
همه کار می‌کردند، ولی فکر نمی‌کردند.
آنها حتی گریه هم داشتند.
امامان از شما گریه می‌خواهند، اما از روی فکر.

در زیارت عاشورا سلام به حسین‌ابن‌علی (ع) بعد از صد لعن به دشمنان او وارد شده است.
تقدم #لعن بر #سلام، تقدمی اتفاقی و تفننی در عبارت نیست.
بلکه یک تقدم استراتژیک، اساسی و رکنی است.

امام خمینی نیز چون تکیه بر کفر به طاغوت داشت، ایمان بالله‌اش، ایمان بالله مستقیم است. همان وضعیتی که در ابراهیم ع و سیدالشهداء ع و آموزشهای آنها بود.

هر چه فرد در اخلاقیات و علم و کارهای دیگر فوق العادگی داشته باشد، باید اول دید که او در کفر به طاغوت در چه حدی است و به کجا رسیده.

#نه‌به‌غرب‌زدگی
#نه‌به‌اسلام‌آمریکایی