«امام خمینی نه امپراتور بود نه شاه، او رهبری الهی بود که بر دلها حکومت می کرد و هیچ کس باور نمی کرد روزی در میان ما نباشد.» صفحه ۱۹۲

از کتاب هایی که اتمام آن، بخشی از وجودم را با خود برد. دل ندارم دوباره سراغش بروم. گریه نکردم اما بارها قلبم فشرده شد.
متن کتاب مملو از هیجان و غم، توصیفات دلکش و روشن از دوران کودکی و فضاسازی های پرجزئیات است. فارق از این، خانم یامامورا تحلیل های خوبی هم در جای جای کتاب ارائه می دهد. به ویژه آنجا که به پیشرفته تر بودن ژاپن کودکی اش از ایران پهلوی  اشاره می کند، اوضاع ژاپن بعد از اشغال آمریکا را با ایران پس از انقلاب می سنجد یا بمباران های جنگ تحمیلی را با بمباران های  ژاپن مقایسه می کند. خواننده در سراسر این فرازهای کتاب با نکات ظریفی مواجه می شود.

[Spoil]
«مهاجر سرزمین آفتاب» روایت دختری از آن سوی کره خاکیست که حق طلبی و خواست خدای مهربان او را به جایی رساند که به آئین روح بخش اسلام مشرف شد. پس از ازدواج با همسر ثروتمند و متدینش كه تا پایان عمر آقا صدایش کرد، در لحظات خطیر سرنگونی نظام ستمشاهی همراه با او و سایر ایرانیان فعالانه به ایفای نقش پرداخت. در جبهه های نبرد حق علیه باطل یک پسرش را به خداوند متعال هبه کرد. او پس از آن هم لحظه ای از مجاهدت دست برنداشت و روایت های دلنشینش از کار جهادی در جریان زلزله بم و شرکت در سمینارهای مختلف در ایران و ژاپن گواهی ست بر گفته همسرش خطاب به او «صبا جان، من تو را مسلمان کردم، اما تو با رفتارت الگوی یک زن مسلمان ایرانی برای همه شدی.»
[Spoil]

محرم ۱۴۰۰